Ontdooien in een berghut: Black forest ultra bike marathon

Aangezien de teamwedstrijd, Malevil Cup in Tsjechië, op 't laatste moment niet door ging, holder de bolder naar het Zwarte Woud vertrokken voor de Black forest ultra bike marathon. Nog een ferienwohnung op 7km van de start gevonden...op een boerderij. Op de één of andere manier slapen we daar altijd goed en dus de 1ste nacht al direct 9u kunnen maffen? Zaaaalig! Zaterdagvoormiddag met Pat en Giovanni, die daar ook was met zn vriendin Kim, een stuk van de beginklim gaan verkennen en de beentjes voelden wel ok. Namiddag viel er af en toe een buitje maar het was niet echt koud en dat was ook de weersvoorspelling voor zondag. De start was om 7h30 dus nog even aan het twijfelen over de kledijkeuze. Misschien toch maar een kniebroek, een warmer onderhemdje en iets dikkere handschoenen? Bwah nee na een km of 5 begint de eerste klim en dan heb ik het toch te warm. Een totaal verkeerde keuze zo zou later blijken... Ik was goed mee weg in de start en kon als 1ste dame aan de klim beginnen. Wel waren er nog 3 dames vlak bij me. Ik reed mn eigen tempo en er bleef er maar eentje meer over die bijna de hele klim als een schaduw in mn wiel bleef zitten. We bleven samen rijden tot ik op ong 43km ineens bijna op mn sneuter ging zonder dat ik iets deed. Moeten stoppen en bleek dat mn achterwiel los zat???? Allé mn groepje, waarin ook de Zwiterse zat, was dus weg. Daarvoor hadden we al een paar serieuze buien over ons gehad en ze bleven maar komen. Ook de wind was ruimschoots aanwezig. Ik kreeg het na een tijdje zo ontzettend koud dat ik zat te rillen op mn fiets en bijna niet meer kon schakelen door mn ijskoude handen. Dat is dan het nadeel van wat scherper te staan zeker? Maar de Zwitserse was zelf ook maar "smalleke" dus waarom kon zij daar dan beter tegen? Ach ja zij had een extra vestje aangereikt gekregen. Maar Pat reed zelf de kortere afstand dus ik had niemand langs de kant om eventueel een regenvest of beenstukken aan te geven. Iets verder kwam ik "ijsblok" Giovanni  tegen. Hij zag het niet meer zitten en ging stoppen. Ik probeerde hem aan te sporen nog wat te proberen maar tevergeefs. Even later kwam ik terug bij een andere belg aansluiten, Ronny van W-bikescycling team, die ook in het groepje met de Duitse zat. Ook hij had het vreselijk koud en had sterk zn twijfels of het zou lukken om de marathon uit te rijden.Zelfs bergop kreeg ik het toen al niet meer warm! Toen we na ong 60km een hagelbui en stormwind te verwerken kregen, was het helemaal om zeep. Ik bleef maar rillen van de kou en Ronny drong er op aan dat ik zn regenvest even zou aandoen. Nog even tegengeprutteld want dan zou hij het nog veel kouder krijgen, maar dan toch maar gezwicht voor dat beetje warmte ;-) Bij de volgende bevoorrading op 67 km hebben we er dan met pijn in het hart de brui aan gegeven. Ze deden de nummerplaatjes van onze bikes en zeiden dat ze transport zouden regelen. We moesten boven maar even wachten want daar was het warmer. Daar werden we samen met een 5tal anderen in een berghut super goed opgevangen met dekens, verwarming en warme thee. Mochten we niet zo aan het afzien zijn van de kou, was het best gezellig geweest ;-) Over het vervoer hoorden we niet veel maar de klappertandende medebikers bleven maar binnenstromen. Ondertussen bleven Ronny en ik maar wat kletsen en grapjes maken om toch enigzins het leed van een opgave wat dragelijker te maken en goed te praten. En ja hoor dat werkt best therapeutisch. Ik ben blij dat hij daar bij me zat. Na een dik uur en een blokhut die al gevuld was met zeker 40 bikers, kregen we te horen dat er een lijnbus binnen een half uur zou arriveren om ons naar de finish te brengen. Ze hadden dit nog nooit meegemaakt. Ook op andere bervoorradingen zaten ze met een hele meute onderkoelde bikers. Wat er met de fietsen ging gebeuren konden ze niet precies zeggen. Die gingen ook opgehaald worden maar dus niet met hetzelfde transport als dat van ons. Hmmm en hoe gaan die fietsen geïdentificeerd kunnen worden? De nummers zijn er afgehaald?Geen goed idee dus. Ondertussen had Ronny al op zn Garmin gechecked hoe ver het over de weg terug naar Kichzarten zou zijn....100km...wat 100km? Hoe kan dat nou? Dus dat was ook al geen optie. Of toch want ondertussen was er al 1,5 uur verstreken. Nog ns effe checken met de hulpverleners...35km maar wel 1000hm want je moet een berg over. Alles beter dan toekomen en merken dat iemand anders met je bike gaan lopen is natuurlijk. Elk een lichtblauwe vuilzak, die we daar vastkregen, versneden tot een geweldig modieus jasje en mouwstukken en onder onze natte windvesten en echte mouwstukken aangetrokken. En weg waren we. Ze keken ons daar wreed raar aan maar we kregen toch het gezelschap van nog 3 anderen. De eerste kilometers waren nog super koud maar daarna begon ons plastic vestje toch zn werk te doen... zelfs met nog een stevige bui erbij. En er zat idd nog een lange klim in maar we waren al blij dat we daar weg waren en we hadden toch wat kilometertjes te weinig gereden he ;-)
Een heel speciale ervaring vandaag maar wat ik ook onthoud is dat de conditie momenteel echt wel snor zit. Ik had hier zeker een 2de plaats behaald!

Thks aan Ronny voor de compagnie en Kim die me een drinkbus heeft aangegeven.
Ah ja Pat kon de 77km wel tot een goed einde brengen. Hij heeft tijdens de laatste klim zelfs het gezelschap van het zonnetje gehad