Een 2tal km iets meer dan vals plat,
een loodzware asfaltklim van 28%, verder klimmen in een weide en een
wortelpassage in het bos....zo start de marathon in Graz.... t zou
dus behoorlijk straffe kost worden ;-)
Mn start trok op niks. 20minuten op
voorhand in de startbox moeten staan is voor mij blijkbaar redelijk
dodelijk :-/ De benen blokkeerden volledig dus er zat niks anders op
dan gewoon tempo rijden en hopen dat ik er snel zou doorkomen.
Hierdoor zat ik wel redelijk ver naar achter en op de wortelpassage
was het al zover.... de dame voor me geraakt er niet over en zet zich
dwars...geen doorkomen aan en te voet naar boven...weer tijdverlies
dus. Ik begin in mn tempo te komen en ergens tussen de 1ste en 2de
bevoorrading krijg ik nog een concurrente in t zicht. Ik ga erop en
erover net voor een redelijk technische afdaling. Ik maak een foutje
maar kon nog net mn voet zetten maar dan volgt net het steilste stuk
met stenen en wortels en ipv dat laatste kleine stukje dan verder te
lopen, wil ik er toch verder afrijden.... maar k krijg mn linkervoet
niet direct ingeklikt en met al het “gebodder” schiet mn voet van
mn pedaal en verlies ik mn evenwicht. Patat met een harde smak de
afgrond in. Amai mn rug en mn hoofd.... even wat kermen en bekomen...
damn dit doet pijn.... maar ok we gaan verder rijden. Au wat doet mn
hand pijn... ik kan in t begin bijna mn stuur niet meer vastnemen. De
dame die ik net voorbij gestoken had, is me natuurlijk terug
gepasseerd en er komt al een andere bij me. We rijden een tijdje
samen, halen de andere dame terug in en voor de rest verloopt alles
verder wel vlotjes. En ik amuseer me, vooral ook op de leuke,
technische afdalingen. Aan de laatste bevoorrading hoor ik van Pat
dat de derde dame nog geen minuut voor me rijdt. Ok nog effe volle
gas vooruit en ik krijg ze in mn vizier ;-) Ik kom bij haar en ze
probeert terug van me weg te rijden maar ik bijt me vast in haar
wiel. Oh nee flitst er door mn hoofd toch geen sprint op het einde
van een marathon... het is enkel nog afdalen nu.... maar ik laat niet
los. Net voor de laatste steile afdaling neem ik binnenkant bocht en
ik ben haar voorbij. Niet nadenken of omkijken, enkel volle bak
doorgaan.... en ik haal het.... 3de dame dus!!! Supercontent want er
is duidelijk al wat vooruitgang met de wedstrijd van de week ervoor
en ik sta op een UCI podium :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten