Winterbezigheden

Na nog een top en zelfs "over the top" singlespeed evenement in november (Gogo Hellcross), georganiseerd door Singlespeed Belgique, ten voordele van het belgian braintumor support, werd de bmc weer omgetoverd van singlespeed naar strandbike. Maar de strandraces die ik deze winter reed, waren er om snel weer te vergeten. 2 maal werd ik in de start onderuit gereden. In De Panne kon ik nog rechtkrabbelen en een inhaalrace beginnen wat me uiteindelijk toch nog een 2de plaats opleverde. Maar deze van Bredene eindigde in het ziekenhuis met een hersenschudding en evenwichtstoornissen als gevolg :-( Dus heb ik de raad van mn singlespeed vrienden maar opgevolgd en mn alu BMC maar weer van derailleurs ontdaan en de andere strandraces links laten liggen. Ondertussen ben ik ook de trotse eigenaar van een stalen singlespeed crossfietsje :-)
En die werd het weekend van 14-15 maart aan het werk gezet op het europees kampioenschap singlespeed cross in Mons-en-Pévèle (Noord-Frankrijk). Een kort maar pittig parcourtje met steile opkantjes rond een voetbalveld, UCI afgekeurde hindernissen, een stuk vals plat met steil einde naar het doprje toe (voormalige kasseistrook uit Parijs-Roubaix), trapjes, korte bochtjes, steile afdaling, mesthoop (jawel je leest het goed; het blijft een ss evenement ;-) en voor de liefhebbers bekers/flessen bier bij doorkomst aan de kantine. Gelukkig voor mij geen beer shortcut deze keer ;-). Na 2 kwalificatie rondes (40min koers + 1 ronde) met zoals altijd een Le Mans start en weggestopte fietsen, gingen zowel Pat, Jo en ik door naar de finale (50min + 1 ronde ). Maar in de helft van de finale gebeurde er iets bizar...zowel Pat als Jo kregen hun flesje bier niet meer uit hun handen en tja zo verder rijden gaat natuurlijk niet ;-) Dus ik mocht alleen blijven afzien en branden deden de beentjes wel als ik weer voor de zoveelste keer aan de helling bezig begon. Marten Lucien vloog over het parcour en werd europees kampioen ss cx bij de heren, ik bij de dames :-) Maar het was vooral weer een zeer geslaagde singlespeed evenement met deelnemers uit België, Nederland, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland,...

Singlespeed weekend en belgische titel in Dour

Singlespeed Belgique organiseerde het weekend van 20-21september het Belgisch kampioenschap singlespeed (BESSC2014) in Dour. s Zaterdag werd er ook een 3 of 6 uren wedstrijd georganiseerd en de singlespeeders zouden de singlespeeders niet zijn als ze ook daar niet zouden aan deelnemen op één vitesse tussen al die geared bikers ;-) Ook ik start met een ploegje van 3 (met vriendje Pat en Jo )voor de 6uren. Het parcour op de terril van Dour is echt fun. Toch wat technische singletrack, pittige klimmetjes het zat er allemaal in.  In tegenstelling tot de meeste ploegjes rijden wij elk 2 ronden. Maar amai dat is toch best pittig hoor. Alhoewel alles er rond vooral veel fun is, is het racen toch echt wel racen ;-) Na een dik uur echter krijgen we slecht nieuws. Deze keer ben ik het niet maar is het Pat die zwaar gecrashed is en hij moet naar Spoed gebracht worden om het gat in zn elleboog te laten dichten. Met zn tweetjes dus om nog dik 4,5 uur verder te koersen. Amai mn beentjes gaan morgen pijn doen op het BK! We finishen als 2de ss team. Het eerste ss team werd zelfs 2de algemeen! Chapeau mannen! Die nacht regent het pijpenstelen en die regen houdt nog aan tot zondag middag. Bijgevolg wordt de start uitgesteld. Ai nu komt mn voedingsplan in de war...maar hey dit is singlespeed so it 's part of the game. Allemaal gezellig samen de kantine in en de sfeer is super. Ik leer zoveel nieuwe mensen kennen en allemaal super gasten en dames. De start van de koers zelf is altijd een verrassing. Je verwacht je altijd aan een Le Mans start maar deze keer eentje met een extra twist. We stoppen allemaal boven op een plateau van de terril. Ok denk ik nu gaan ze de fietsen verstoppen en that's it. Nee hoor...de fietsen moeten we inderdaad achterlaten maar zelf moeten we eerst nog een steile helling naar beneden. Dat wordt de startplaats dus :-) Naar boven lopen, bike zoeken en volle bak racen. De benen voelen wat pijnlijk van de dag ervoor en het parcour bolt zwaar door de regen van de afgelopen nacht. 1 helling geraak ik niet meer op en moet ik vanaf halfweg steeds weer naar boven lopen. De beer shortcut is deze editie weg gelaten omwille van de veiligheid (met een redelijke dosis alcohol zou het parcour toch wat tricky zijn). Oef dat was toch weer een beetje mn vrees ;-) Het parcour is lichtjes aangepast tov gisteren. Ze hebben zowaar nog een super lastig hellingke bijgevonden :-) Ik had echter verkeerd gerekend en net toen ik dacht dat dit eindelijk de laatste keer was dat ik die helling op moest, roepen ze me toe dat het nog 1 ronde is. Au dat doet pijn... maar ik kom toch als 1ste dame over de meet (en 6de of 7de algemeen) en word daarmee dan ook Belgisch kampioene! Angus Edmond wint de race bij de mannen. Egon Mutsaerts is 3de maar 1ste Belg en dus ook BK. 3 dagen later moet ik het ziekenhuis in voor mn hartje maar ik loop nog steeds met een smile op mn gezicht rond van het fantastische weekend. Merci gasten en dames singlespeeders...jullie zijn geweldig!

seizoen 2014

Hopla de weg naar mn blog nog eens gevonden.
Dit seizoen was er eentje om snel te vergeten. Iedereen zal het ondertussen al wel weten dat ik altijd wel iets aan de hand heb. Kwestie van het allemaal een beetje spannend te houden ;-) Dit jaar was echter een beetje veel ineens. Het begon met een buikgriepje met verregaande gevolgen. Zo bleek achteraf dat ik ineens geen suikers meer kon verdragen. Verschrikkelijke buikkrampen volgenden na inname van geraffineerde suikers. Een doktersbezoekje later bleek dat ik misschien wel een geperforeerde darm had. Geen snelle suikers eten was het advies. Ah ja hoe moet je daar als sporter in godsnaam aan beginnen. Maar ja al ik me ergens in vastbijt... :-) Mn ontbijt veranderde van boterhammen met confituur in havermout, quinoa, rijstvlokken en nog vele andere papjes. Witte pasta maakte plaats voor de spelt, rijst, kamut,...variant, alsook de witte rijst en gewone aardappelen verdwenen van het menu. In het begin was het nog even zoeken en uiteindelijk na een maand of 3 voelde ik me weer tiptop en had ik weer energie genoeg. De wedstrijden die ik tussendoor probeerde te rijden, waren dan ook geen groot succes door het gebrek aan energie. De Transalp was dan ook de grote test want hoe en wat moest ik eten als we geen appartementje met keuken hadden. De oplossing was een electrisch vuurtje en aan auto vol eten :-) Dus geen pastaparty maar rijst,... koken op de hotelkamer. Gelukkig had de organisatie toch ook al van gezonde voeding gehoord en stonden er aan de aankomst standjes waar ik toch ook al wat kon bijvullen. Zo was ik vaste klant aan de quinoa en groene smoothie kraam. De race zelf was super. Ik ben blij dat ik deze etappewedstrijd niet vroeger gereden had, want de parcours waren wat technischer geworden en er zaten en hele mooie singletrails en afdalingen in. Wel kreeg ik wat af te rekenen met materiaalpech wat me ook later in de modderige wedstrijden parten zou spelen. Samen met teamie Dieter Stockx behaalden we toch nog een mooie 7de plaats bij de sterk bezette mixed teams.
Het BK marathon werd ik 3de maar ik zat nooit echt in de koers omdat ik weer constant af te rekenen kreeg met chainsuck. De steile hellingen moest ik lopen omdat ik niet op mn klein blad kon rijden. In de Houffamarathon een week later opnieuw van dat... bike al een paar keer laten nakijken door verschillende mensen maar het probleem bleef aanhouden. Ook tijdens de xc wedstrijd in Langdorp weer problemen maar toch nog 2de kunnen eindigen en het truitje van Vlaams-Brabants kampioen om de schouders mogen hangen. Na nog maar eens problemen tijdens een training van miserie alles zelf maar gedemonteerd en het probleem gevonden! Er was een verkeerd tandwiel op gemonteerd. Niet leuk natuurlijk want dit heeft me wel mooie podiumplaatsen gekost.
En dan kreeg ik ook nog het nieuws te horen dat ik weer geopereerd moest worden aan mn hart. De hartritmestoornissen waren nog steeds aanwezig. In mindere mate maar ze waren er nog .Dus noodgedwongen moest ik mn seizoen dan ook vroeger afsluiten. Maar niet zonder 3 dagen voor mn operatie nog het BK singlespeed mee te rijden. (zie verslagje hierna)
Het positieve aan dit jaar is dat ik gewoon weer meer gemotiveerd ben voor het volgend seizoen :-)

Nieuwe ogen ;-)

Modder, regen, wind.... voortaan geen probleem meer voor mij... gedaan met soms bijna blindelings, op goed geluk afdalingen nemen en vertrouwend op mn core stability dat ik het wel zal corrigeren als ik iets onverwachts zou tegenkomen. Mn contactlenzen zijn ingeruild voor visian icl (implanteerbare contactlenzen). Wat is dat nu weer hoor ik al zeggen...klinkt nogal bionisch ;-) Dus vandaar hier even een beetje uitleg. Omwille van mn bijziendheid samen met astigmatisme (oogbol is niet overal mooi rond) droeg ik al jarenlang torische contactlenzen. Deze lenzen zijn onderaan verzwaard om op hun plaats te blijven zitten omdat anders het zicht niet goed is. Bij het fietsen gaf dit echter problemen bij mij omdat door de modder, regen en/of wind de lens niet mooi recht bleef zitten en mn zicht onscherp werd. Een bezoekje aan de oogarts leerde me dat ik zowel in aanmerking kwam voor laseren als icl. Bij icl wordt er een kunstlens tussen je eigen lens en de iris geplaatst. Via een kleine insnijding van 3mm wordt deze lens in het oog aangebracht en ze zou levenslang meegaan. Mocht deze om de een of andere reden er toch weer uit moeten is dit geen enkel probleem en je oog is weer zoals ervoor. Dit in tegenstelling tot laseren wat dus wel een zekere “beschadiging”/ verandering van je oog inhoud. Dit plus het feit dat voor mensen met een zeer actieve levensstijl een icl lens ideaal is, heeft me over de streep getrokken om voor de implant lenzen te kiezen. De operatie was wel in 2 keer, dus elk oog apart. Eerst wordt de pupil volledig open gezet door het inbrengen van een klein pilletje in het ooglid. De operatie zelf duurt maar een kwartiertje. Na wat verdovende druppels wordt het oog opengesperd en moet je in een fel licht kijken. Beetje vervelend maar daar is dan ook alles mee gezegd. Je merkt voor de rest bijna niets van de ingreep. Wat me wel verbaasde is dat ik al onmiddelijk kon zien als ik me rechtzette op de operatietafel. Dit had ik helemaal niet verwacht! De eerste 3 à 4 dagen moet je je oog wel met een doorzichtige schelp afdekken en zalf inbrengen snachts ( nee dit is geen zeerovers ooglapje meer ;-) ) en een paar weken oogdruppeltjes gebruiken. Dinsdag was ik de laatste keer op controle bij Dr Smeets en ik moet zelf niet op jaarlijkse controle gaan of zo. Super niet?!

Ik reed en won ondertussen de chrono in Spa en in Andenne en ik moet zeggen dat het echt genieten is nu. De afdalingen zijn ineens nog een stuk leuker! :-)

Meer info over deze visian icl lenzen kan je vinden op www.wegmetmijnbril.be

Beachrace Knokke: eerste wedstrijd, eerste overwinning

We zijn er weer aan begonnen. Na nog maar eens een , dit maal meer dan 6u durende, ablatie eind oktober, kende ik voor de rest een rustige winter tot nu toe. Heel kalmpjes terug beginnen opbouwen en door het uitblijvende gure winterweer, heb ik al mn trainingen vrij goed kunnen afwerken. Maar echt zware blokken of interval trainingen zijn nog niet aan bod gekomen dus hoe ik het er in mn 1ste wedstrijd sinds eind september vanaf zou brengen was een groot vraagteken. Het was dan ook de bedoeling er een goede training van de maken en dan evalueren hoe ver we staan. Stiekem wel hopend op een podiumplaatsje natuurlijk ;-). De BMC team elite TE03 werd weer omgebouwd van singlespeed naar beachbike ( multi inzetbare bike :-) )
Toen ik mn startnummer in handen kreeg, sloeg de paniek wel even toe....2013... hoe groot is de kans nu dat ik net dat nummer krijg?! Zo een pechjaar en dan moet ik dat nog op mn stuur hangen! Nog geprobeerd om te wisselen maar de officiële lijsten waren al uit dus dat was moeilijk. Okay dan bevestig ik het wel onderste boven aan mn stuur. Tja het is iets raar dat bijgeloof ;-)
De start zelf verliep al bij al nog vrij goed maar al snel werd duidelijk dat het strand er veel zwaarder en natter bij lag dan de dag ervoor. In het eerste stuk naar het Zwin toe merkte ik duidelijk een gebrek aan wedstrijdritme. Amai wat was dat afzien. Vele bikers passeerden zonder dat ik kon aanpikken. Het keerpunt moest volledig gelopen worden tot aan het grintpad, daar waar ik gisteren halfweg al kon rijden. Daarna was het pak renners wat meer uitgerokken, kwam ik in mn ritme en verliep verder alles zonder problemen. Ik had gezien dat er een dame voor me reed in het eerste stuk maar door de chaos was ik haar uit het oog verloren. Maar in geen enkel groepje dat ingehaald werd, zag ik haar. Bizar ofwel moet ze echt wel supersterk zijn. Ik dacht dus dat ik op de 2de plaats aan het rijden was tot de quad van de organisatie me, net voor ik het strand moest afrijden naar de finish, me kwam feliciteren met mn overwinning. Oh wow super.... ik win hier gewoonweg in Knokke mn eerste wedstrijd!!! En ik moet zeggen dat het deugd doet. Nu is mn rampenjaar officieel afgesloten en kan ik weer met een goed gevoel verder kijken.


Graag wil ik nog even mn sponsors bedanken om alles mogelijk te maken.
Thanks BMC / Nodrugs / vision ICL / Bovelo / 4ZA-components / Rudi Project / easywasher

terugblik

Ik weet mn goede voornemens voor 2014 al... proberen onmiddelijk na elke marathon een verslagje te schrijven. Uitstel leidt al snel tot afstel zo blijkt maar weer :-/

Dus maar direct een een terugblik op het voorbije seizoen 2013. Ik probeer niet bijgelovig te zijn maar ik vrees dat ik toch niet anders kan wat het getal 13 betreft. Zelfs op het werk, zet ik tegenwoordig de walkie talkie, die eindigt op 13 al maar snel terug in de houder en neem stilletjes een andere ;-).

Het lang aanhoudende slechte weer heeft me in het voorjaar serieus parten gespeeld. Regen, modder en lenzen is al langer een niet zo een ideale combinatie gebleken voor me maar als het bijna elke wedstrijd zo is, speelt dat serieus in het nadeel.

Tijdens de proloog van de HOT (Houffalize open tour) voelde ik me super. Tijdens de verkenning en opwarming voelde ik mn benen gewoon niet. Ik trapte gewoon in de boter. Zalig gevoel :-) Tijdens de wedstrijd zelf viel het water echter met bakken uit de lucht en voila het was weer zo ver ... bril afzetten omdat deze aandampt maar dan modder en regen in mn ogen en ik zag bijna geen steek meer. Hierdoor moet ik dan weer inhouden in de afdalingen. Na nog een valpartij of 2 kwam ik als 2de met een niet zo goed gevoel over de finish. Door de valpartij had ook mn bekken een serieuze klap te verwerken gehad en mn hand en voet zagen blauw. Maar het getal 13 was nog niet uitgewerkt en in de 2de rit van de 2de dag kwam ik pas echt zwaar ten val. Dit maal niet door de weersomstandigheden maar door een andere biker die me absoluut nog wou voorbijsteken net voor een afdaling. Even verder verliest die de controle over zn stuur en ik kan hem niet ontwijken.... Nog verder gereden tot aan de bevoorrading maar daar moest ik de strijd staken. Ik was duizelig en had echt veel pijn... De laatste dag nog gestart maar onmiddellijk na de start terug gekeerd want buiten de hoofdpijn was ik nog misselijk ook .... een lichte hersenschudding was het verdict.

Op het EK in Singen (duitsland) regende het ook weer tijdens een deel van de wedstrijd maar het parcour was snel , vrij saai en zo goed als niks technisch dus daar was de “lenzenlast” wat beperkter. Ik reed heel de wedstrijd in een klein groepje met Laura Turpijn maar in de laatste ronde, in het enige bosje van het parcour op een paar kilometer van de finish, werd ik gehinderd door een toerrijder en verloor de aansluiting. IK heb nog alles gegeven maar geraakte er niet meer bij. Ik werd 18de. Een beetje een teleurstelling maar het was zeker niet mijn parcour en ik voelde me nooit echt sterk. De dagen nadien had ik last van mn sinussen dus dat verklaarde wel waarom ik me niet echt goed voelde. Echter was dit wel absoluut het allerslechtste moment om ziek te worden want 8 dagen later werd het BK gereden. Hier had ik zo naartoe gewerkt en eindelijk eens een ardennen parcour als belgisch kampioenschap dus de motivatie om de trui terug te veroveren was groot. Maar dan kwam het weerbericht .... regen, regen en regen. 2 dagen voor het BK nog op zoek naar een goede fietsbril die niet zo snel zou aandampen en waardoor de hinder misschien beperkt zou blijven. Hierbij wil ik dan ook Brilcenter in Heist-op-den-berg nog eens bedanken voor de last minute hulp en de prachtige Rudi Project bril. Zowel de racing red als de fotochromatische lenzen zijn super en de neusbeentjes kunnen zo ingesteld worden dat de bril inderdaad niet zo snel aandampt. Helaas regende het veel te fel op dé race dag waardoor de regen gewoon achter mn bril door recht in mn ogen liep. Ik moest me echt inhouden in de afdalingen omdat ik zo goed als niks zag. Zelfs een keer in t midden van een afdaling gestopt om mn lens proberen terug goed te steken. Onder deze omstandigheden zat er dan ook niet meer in dan een 3de plaats.

Een ander probleem dat dit jaar plots de kop op stak waren hartrimestoornissen.

oa tijdens de hagelandse chrono zat ik op koers voor de overwinnning toen plots mn hart tilt sloeg. Na een 40tal minuten was hij nog steeds niet gezakt en zelfs nadat ik aan de kant ging staan, bleef mn hartslag nog veel te hoog. Op dat moment kreeg ik wel schrik en ben dan maar wijselijk gestopt.

In Willingen (Duitsland) liet 13 me eens gerust ( geen regen en hartje bleef mooi onder controle) en daar reed ik dan ook een pracht van een wedstrijd. Even na de eerste bevoorrading kreeg ik Katrin Schwing, die op dat moment 1ste reed, terug in het zicht. Zonder forceren naar haar toe gereden. We reden een hele tijd samen maar ik voelde dat ik bergop precies wat beter was. In de iets meer technische afdalingen probeerde ze van me weg te rijden maar dit lukte niet. In de klim aan het begin van de 2de lus reed ik zonder het te beseffen van haar weg. En ik heb haar niet meer terug gezien. Ik finishte als 1ste dame op de 90km.

Het WK in Oostenrijk werd dan weer en serieuze tegenvaller. Door een domme val op training stond mn bekken weer scheef. Nog wel naar de osteopaat geweest maar de dag erna direct een lange autorit naar Oostenrijk en blijkbaar is dat toch niet zo ideaal. Reeds in de eerste lange beklimming blokkeerde mn rug en benen en ik geraakte geen poot meer vooruit. Verder rijden zou enkel meer forceren betekenen, dus moest ik de wedstrijd staken :-/

2 weken later volgde er een ziekenhuisopname voor een ablatie (hart). Als test reed ik n dikke 3 weken later de chrono in Burdinne zonder enige tegenslag of hartpoblemen en ik won de chrono. De opluchting was echter van korte duur want de week erna tijdens een toertocht sloeg mn hart terug op hol. Met een beetje onzekerheid in het hoofd vertrokken we op verlof, een verlof waarin ik 2 marathons ging rijden ;-) De eerste was in Neustadt an der Weinstrasse. Toch nog even zeggen dat dit echt wel een van de mooiere Duitse marathons is met een aantal leuke technische afdalingen.

Ik startte wat voorzichtiger en was terug gekeerd tot de 3de plaats toen ze me zeiden dat de 2de maar een minuutje meer voor me reed. Okay dat is doenbaar. Maar dat was buiten “13” gerekend. Op het einde van de 1ste ronde voelde ik een druk in mn borstkas en jawel hoor +200 op mn garmin. Doeme he... nog even verder gereden, iets kalmer, maar hij zakte niet....misschien in de afdaling dan... nope nog niet. Gestopt en na een tijdje was alles weer in orde. Verder gereden maar natuurlijk is het ritme er even uit en na een paar minuten aan de kant gestaan te hebben is ook de 2de dame weer kunnen uitlopen. Ik eindig als 3de. De dag erna vertrokken naar Oostenrijk en tijdens de trainingen daar bleef mn hartje weer ok.

Zondag reed ik de UCI marathon in Graz. Door constant bezig te zijn met het wel of niet tilt gaan slaan van mn hart, was ik dus duidelijk niet genoeg gefocused, en stond ik dus zonder tijdswaarneming chip aan de start. Ik merkte dit ook maar 1 minuut voor de start. Paniek.... en Patrick stond al met de auto bovenaan de moordende asfaltklim van 28%. Ik kon dus niet even die chip gaan halen. Dan toch maar gestart maar mn gedachten gingen natuurlijk naar het oplossing van dit probleem ipv koersen. Ik kon de schade nog redelijk beperken en van zodra ik Pat zag, begon ik al te roepen om mn chip te gaan halen. Hij snapte uiteraard niets van wat ik allemaal “brabbelde” ;-) maar eenmaal bijna boven zag ik hem naar de auto spurten. Dan maar even bovenaan voor de “mat” blijven wachten tot Pat terug was. Ondertussen waren er natuurlijk al redelijk wat dames gepasseerd en de inhaalrace kon beginnen. In de strijd om de 3de plaats met Katrin Schwing kwam ik door een gast die op een aggresieve manier voorbij wou op de schöckltrail zwaar ten val...recht op mn facade. Alle tanden stonden er nog in maar mn bovenlip was dubbel zo dik. Zo ziet een mislukte botoxbehandeling er dus uit ;-) Ik werd dan ook maar 4de maar het hartje bleef wel ok :-)

De marathon in Houffalize was er nog eens eentje zonder tegenslag en zoals de rest van het jaar al gebleken is; ben ik helemaal niet slecht maar de pech moet uitblijven. Enkel in de startkilometer reed er nog een Nederlandse dame voor me maar eenmaal haar gepasseerd , heb ik geen andere dame meer gezien. Ik werd dus 1ste :-)

Daarna volgden nog 2 marathons in Duitsland. Ik won de Bank 1 Saar marathon maar in de Vulkan bike kreeg ik weer te kampen met hartritmestoornissen en moest, na een tussenstop bij de ambulance, noodgedwongen opgeven.

Na nog even op training op de weg omver gereden te zijn ( nu kan je die 13 toch niet meer afstrijden hoor ;-) ),had ik eens zin in een “speciliake” ... het belgisch kampioenschap singlespeed in Retie. Inderdaad derailleurs weg en op één verzetje koersen. Maar serieus SS how cool is that! Le Mand start met extra hindernis dat je eerst je helm nog moest gaan zoeken, shortcut in het parcour maar dan moet je eerst wel stoppen en een pint drinken, kleurrijke figuren en super ambiance! Zot trappen op de snelle stukken en mega hoge hartslagen. Ik werd 5de algemeen en 1ste dame en bijgevolg dus Belgisch kampioene singlespeed! :-)

"Stoer podium" ;-)
 

Toch nog een mooie afsluiter van het seizoen dus.

Nu zijn we volop bezig om het hartje terug in orde te krijgen maar de dokters hebben er wel een goed oog in. Dus groot onderhoud en volgend seizoen terug top ;-)

Ik wil alvast ook nog iedereen bedanken die me blijven steunen zijn, in goede en slechte dagen ;-)

Dat is echt hartverwarmend!

Een dikke merci aan mn ventje, trainer, Luc, familie, vrienden en natuurlijk de sponsers ( NoDrugs, BMC switzerland, Sponser sport Food, Bovelo, brilcenter Heist-op-den-berg, B&D, bike shop Diest, Easywasher)

Roc Laissagais en Kellerwald

Ik loop een beetje achter met mn verslagjes maar dan krijg je hier nu alles in één keer ;-)

Na een paar zware trainingsweekends waar ik dus s zondags altijd al met zware benen moest starten, mocht ik 7/4 nog eens met frisse beentjes gaan koersen. Vrijdags een kleine 1000km naar Laissac, in het zuiden van Frankrijk, rijden, zondag koersen en na de wedstrijd terug 1000km naar huis omdat Pat maandag morgen moest gaan werken. Zot? Ja misschien maar dit was wel een marathon van de UCI marathon series, waar je je dus kan kwalificeren voor het WK. De dames stonden met 23 aan de start voor 63km en 2250 hm. Ik was goed mee weg en begon als 3de aan de offroadklim. Er komen nog een paar dames over maar ik weet van vorig jaar dat er nog wel wat verraderlijke klimmen inzitten en het parcour ligt er zwaar bij door de regen van de voorbije week en de sneeuw van de dag ervoor. Dus ik blijf mn tempo rijden en na een tijdje begin ik ze één voor één terug in te halen. Ik rij op een 4de plaats als ik aan een onduidelijke splitsing kom. Er rijden 2 mannen voor me en die vliegen de steile bosklim op. Ik achterna natuurlijk maar de klim is zo steil dat het lopen wordt. Ik loop niet graag maar pep me op om er toch een stevig tempo op na te houden. De 1ste man is al verdwenen en dan zie ik de 2de,die bijna boven is, blijven staan en achterom kijken. Hmm ik voel de bui al hangen en kijk ook achterom.... doeme he helemaal onderaan zie je iedereen de andere kant op rijden. Hoe doe ik het toch! Zal dan toch maar eens zoeken naar een cursus pijlen volgen! Nu heb ik dus geen idee hoeveel dames er weer gepasseerd zijn. Iets verder aan de bevoorrading Pat even inlichten en blijkbaar ben ik nu maar 7de meer. Proberen kalm blijven en me zeker niet forceren om snel terug te komen want het zal nog zwaar worden. Ik krijg Alice in het vizier. Even een kort babbeltje en weer verder. Iedereen hangt vrij kort bij elkaar en aan de laatste bervoorrading rij ik op de 3de plaats. Ik probeer nu wat controlerend te rijden en neem vooral geen risicos meer in de nog zeer modderige afdalingen die volgen. Ik probeer ook nog wat over te houden voor de super zware laatste klim. En wat blijkt...die klim komt maar niet...is er dus uitgenomen :-/ Een paar kilometers van de finish verlies ik nog wel even mn evenwicht in de modder en kom vast te zitten in de prikkeldraad :-/ Ik krijg me niet direct “ontward “ en nu begin ik toch wel echt zenuwachtig te worden want ik weet niet hoeveel voorsprong ik had op de 4de. Eenmaal los rij ik me nog gewoon de pleuris tot aan de meet en blijf dus 3de . Totaal onverwacht voor me maar wel en opstekertje want ik had eindelijk terug een beter gevoel :-))

Ook leuk is dat een sterke Frans Claes 3de werd bij de heren, Alice Pirard 4de bij de dames. De Belgen hebben zich dus getoond!!!

Supersoigneur van mij en mn bike. Thks lieverd!

Het voorbije weekend trokken we naar Gilserberg in Duitsland voor de Kellerwald bike marathon. Een typisch duitse marathon met veel schotterwegen en een paar snelle afdalingen in het bos maar veel technische uitdagingen zitten er wel niet in. Maar met 120km (3 rondes van 40km) en iets meer dan 3100hm kan deze qua zwaarte al wel tellen zo vroeg in het seizoen. De marathon telt ook mee voor een Nederlandse marathoncup dus stonden er ook een heel deel Nederlandse meiden aan de start. Ook Petra Mermans was aanwezig. Het is hier altijd een geneutraliseerd start om nog eens door het dorpje te rijden en net zoals de andere jaren was t weer chaos tot en met. Constant hard in de remmen gaan, valpartijen,... In de eigenlijke start ben ik vrij goed mee weg. Het is altijd een beetje zoeken in zo een massastart waar de andere vrouwen zitten maar ik denk dat ik als 1ste rij met Petra en haar man in mn wiel. En dat blijft zo 2 rondes lang. Als Petra op kop komt, vind ik dat het tempo naar beneden gaat maar ik ben hier om te trainen dus rij ik maar weer op kop en drijf het tempo terug wat op. Echt verstandig ben ik dus waarschijnlijk wel niet aan het rijden maar de bedoeling is dat ik er beter van word dus ja. Bij het ingaan van de 3de ronde blijft Petra alleen over, zonder haar man ( later blijkt dat deze gevallen is). Ik heb dus al 80km , op enkele korte stukjes na, contant op kop gereden en beslis om nu toch maar eens even in t wiel gaan te zitten om even wat krachten te sparen want in deze ronde gaat er iets moeten gebeuren. Achteraf bekeken was dit dus fout en had ik beter mn eigen tempo blijven opleggen. In de 2de lange klim, blijft Petra achter. Ik probeer er toch nog wat tempo in te houden en pik hier en daar nog wat stervende zwanen op ;-) Eentje ervan pikt aan en blijft volgen. Ik had beslist vandaag niet achterom te kijken en me gewoon te concentreren op mn training. Iets wat ik dus NOOIT meer zal doen ;-/Na de laatste afdaling is het nog een 2 à3 km naar de finish en Petra is niet meer teruggekomen dus ik ben al wat op mn gemak. Komt er dus iemand uit mn wiel gespurt. Typisch dacht ik, ik steek m voorbij, neem m op sleeptouw en als m de finish ruikt moet hij weer voorbij rijden om toch maar voor een dame te finshen. Tot ik ineens in t oog krijg dat dat en andere dame is. What the f....! Tegen dat ik het goed en wel begrepen heb, heeft zij al een gaatje. Ik probeer en kom iets dichter maar krijg het gat niet dicht. Aan het brugje van het laatste mini singletrackje staat ze stil en ik kom bij haar maar ze verpert de weg en ik kom er niet langst. In een poging alsnog voorbij te gaan, maak ik een klein slippertje en blijf met mn barend achter een banner hangen. Terug een paar seconden verlies en ik word dus 2de. Maar ik heb een supertraining gehad en een paar waardevolle lessen geleerd dus al bij al was het toch geslaagd ;-)