Strandrace De Haan

Gisteren voor de laatste keer in Saeco tenue gekoerst in de Haan. Het voelde al alsof ik voor Nomadesk reed maar ja officieel pas vanaf 1 januari. Al vroeg naar t zeetje vertrokken om het parcour eens kunnen gaan te verkennen want wou niet dezelfde flater begaan als in de start vorig jaar. Toen ging ik met een groepje rechts rijden en bleek dat we links het strand af moesten... Dus nu met mn toekomstige teammaatjes Kris en Kris, mn vriend Pat en Kristien Nelen al een heel deel van de ronde verkend. Na de verkenning droge kledij aangedaan aan de auto maar ik had misschien toch wel beter naar de kleedkamers gegaan want het was stevig aan het regenen en waaien waardoor ik het verschrikkelijk koud had. Voor de start nog effe op het strand wat proberen warm te rijden maar dat is niet echt meer gelukt. Volledig mn start gemist en omdat ik het zo koud had, draaide het in het begin vierkant. Had het gevoel dat ik allerlaatste van het pak aan het rijden was en ik had er totaal geen zicht op waar de andere dames zaten. Eenmaal op dreef begon ik me wel goed te voelen. Aan de hoge duin die we moesten oplopen, zag ik ineens een Lotto dame ( ook een Kim) voor me. Aan het keerpunt had ik al een gaatje maar wind tegen zat ik in een groepje dat in het begin nog wel ronddraaide maar al snel deed ik meer kopwerk dan een paar mannen en uiteindelijk werd er bijna niet meer overgenomen. Gevolg een andere groep kwam terug met de Lotto dame erbij. Waar we het strand weer af moesten, nam de gast die bij Kim bleef, ineens een uiterst links spoor. Zij mee dus ik ook. Ja watte ... dat was dus absoluut niet de goede keuze. Gelukkig reed zij voor mij vast waardoor ik wel voor haar de duinen in kon maar wel na de rest van de groep. Zal in het vervolg missschien toch maar op mn eigen instincten vertrouwen zeker. Tegen dat we aan het brugje waren, had ik wel terug aansluiting bij de groep want dat stuk kon ik wel goed doorvlammen. En dan weer aan die hatelijke loopduin zag ik mn volgende slachtoffer lopen: Kristien Nelen. Ook met haar kon ik een klein gaatje slaan voor het keerpunt maar zoals de keer ervoor zat ik weer in een slechte groep wind tegen en zaten we dus weer samen in de groep. Kon gewoon recuperen in die groep wind tegen, zo traag reden ze. Heb in t begin nog wel een paar keer overgenomen maar dan nam mn verstand de bovenhand en heb mn krachten maar gespaard voor het laatste stuk. In de duinen ben ik weggereden van Kristien en dus finishte ik als 2de. Viel eigenlijk een beetje mee want dacht dat ik 5de was of zo. Maar toch... wanneer zal het nu eindelijk ns gewoon allemaal goed gaan in een strandrace?
Nomadesk deed het zeer goed in deze strandrace: Kris Henderieckx werd 7de, Kris Hertsens 9de (1ste master) en Wouter Cleppe 12de

team Nomadesk

En dan het grote nieuws: vanaf 2010 rijd ik bij team Nomadesk. Is een echt marathon team dus echt iets voor mij. Een kleine ploeg, met een goed entourage, top materiaal, een goede sfeer en enkele grote namen zoals Kris Henderieckx en Kris Hertsens. Dus vanaf januari zal je me tegenkomen op een Granville Fuse bike. http://www.teamnomadesk.com/ // http://www.granvillebikes.com/

In elk geval wil ik team Saeco wel bedanken voor de voorbije 2 jaren.

Enkele foto's van Jurgen Willocx:

update

T is hoog tijd dat ik nog eens in actie schiet en mn blog weer update. Er is ondertussen al weer zoveel gebeurd. Na het EK heb ik nog 2 marathons gereden in voorbereideing op het Belgisch Kampioenschap. De eerste was in Daun ( Duitsland). Hier had ik echter weer last van de spierscheur blessure in mn lies die sinds de week ervoor weer de kop op stak. De omstandigheden waren dus weer niet ideaal maar wel nog de hele tijd voor de 2de plaats aan het strijden geweest met Mieke Deroo. Uiteindelijk werd ik dus maar derde. Verder reed ik nog in Sankt-Wendel ( Duitsland) waar dan weer 2 profs aan de start stonden (Barbara Kaltenhauser en Katrin Schwing). Was goed mee weg in de start maar halfweg de eerste klim liet ik de 2 eerste dames rijden want had schrik dat ik mij zou opblazen. Heb een hele tijd gereden met deze 2 nog in mn vizier maar ze werkten goed samen en ik zat alleen. Voelde me eigenlijk wel goed maar aangezien Pat zelf ook meereed ( was een paar minuten voor mij vertrokken) zou ik dus aan de bevoorradingen moeten stoppen. Aan de 1ste drankpost was Pat juist voor me toegekomen zodat hij nog snel zijn volle drinkbus aan mij kon geven. Joehoe niet moeten stoppen. Het parcour lag er droog en snel bij en in de bochten in de afdalingen was het oppassen geblazen om geen schuiver te maken. Dit wetende lukte het me dan toch weer om onderuit te gaan. Stond al wel bijna stil dus weer volle bak op mn rechterbil neergekomen. Effe moeten van bekomen want de pijn trok tot helemaal in mn bovenbeen. Een tijdje later dacht ik Katrin Schwing weer voor me zien te rijden maar dat leek me vrij onwaarschijnlijk. Begon ik te ijlen van de pijn in mn bil? :-) Nee hoor. Een paar kilometer verder zag ik haar juist haar fiets neerlegen. Platte band. Zat ik dus toch dicht bij haar... En dan op 70km ( van de 110km), juist als Katrin terug bij me kwam, begeeft mn rechtse shifter het. Voila gedaan met schakelen. Lag achteraan juist op t kleinste tandje dus op dat verzet nog 40km rijden zou niet lukken. Kreeg m ook niet in het midden gelegd. Damn. Na een dikke 5 minuten prullen verder proberen rijden maar het eerste bergje moest ik op het steile stuk natuurlijk afstappen. Eenmaal boven zag ik in de verte dat Pat eraan kwam. Hij kreeg mn shifter ook niet terug aan de praat maar uiteindelijk wel mn ketting ergens in het midden kunnen leggen . Ok kon nu toch op 3 verzetten verder. Dacht eigenlijk de kortste weg terug te nemen maar dan mocht ik niet meer mee naar huis van mn ventje dus maar verder gereden en gestapt. De volgende bevoorrading dan op t gemak wat gegeten en gedronken en ineens komt de 4de dame daar toch wel niet voorbij zeker. Alle mijne "moral" weer naar boven want dat kan ik toch niet laten gebeuren he. Het ging daar wel juist redelijk fel naar beneden dus moest haar laten rijden want ik was aan t zot trappen op het grootste verzet dat ik had. ( geweldige souplessetraining :-) ) Maar ik bleef volhouden en op de klimmetje kwam ik altijd dichter tot ik er uiteindelijk terug bij was. Erover gegaan en ze bleef nog wat in mn wiel hangen. Sommige klimmen was het echt wel stoempen voor mij, andere momenten dacht ik dat mn benen er zonder mij vandoor zouden gaan zo snel moesten ze ronddraaien. Gelukkig was ze niet al te allert want dan had ze er zeker van kunnen profiteren om in de steilere afdalingen van me weg te rijden. Na een paar kilometer heeft ze moeten lossen en heb ik mn 3de plaats dus kunnen behouden. Werd wel bij de masters1 in de uitslag gezet en in die categorie won ik dus maar algemeen was ik 3de.


2 weken voor het BK ging ik nog een wegkoersje meepikken om nog wat extra snelheid op te doen. In de voorlaatste ronde ( en ik zat nochthans goed vooraan) hoor ik er achter mij een paar vallen en voor ik het weet lig ik ook tegen de grond. Heeft er nog iemand mn achterwiel geraakt en ben ik over kop gegaan. Ik wou rechtstaan maar dit lukte niet. Pijn aan mn schouder. En voile ik voel al een stuk bot naar boven steken: sleutelbeen gebroken!!! Volledig over mn toeren natuurlijk. Niet van de pijn maar wel door het feit dat ik waarschijnlijk het BK zal moeten missen. En zo beland ik dus in het UZ Gent. De verpleegster die me verzorgde werd juist door een ploeg van Vitaya gevolgd voor een nieuw programma. En voila "Jana" was geboren... zie volgend filmpje

2 dagen later ben ik dan in Geel geopereerd. Veel practischer voor mij dan Gent en ik vond dat de dokters daar vorige keer al zeer goed werk verricht hadden. En nu dus ook weer. Had zelfs nog een beetje de hoop om toch te kunnen starten op het BK maar uiteindelijk toch de, voor mij, zeer moeilijke beslissing genomen dat het onverantwoord zou zijn om dat te doen. Kon wel rijden maar zelfs nog niet echt aan mn stuur trekken dus... Volgend jaar beter zeker ;-(

5 weken later stond ik wel in de startbox van de strandmarathon Hoek v Holland-Den Helder. Nog niet helemaal pijnvrij maar "no pain, no gain" zeker?! En het werd nipt. Doordat ik de voorbije weken enkel wat duurtrainingen gedaan had maar niks echt intensief had kunnen trainen, voelde ik dat ik eigenlijk wel ietskes te kort kwam. Ik had een paar meter genomen op Gabriëlla Rovers maar het laatste loopstuk in het losse zand bergop ( laatste kilometer) was er te veel aan voor mij en ze kwam terug tot bij me. In de sprint probeerde ik wel maar ik zat gewoon dood en dus werd ik 2de. En nu de vaste vork toch in mn bike zit, zullen we ook maar starten in de Panne. Net zoals vorig jaar krijg ik weer een zware verkoudheid een paar dagen ervoor. Grr. Toch gestart maar last van slijmen in mn keel en dus moeilijkheden met ademen als ik wat dieper moest gaan. Normaal gezien had ik mn 2de plaats makkelijk kunnen behouden maar om de trent van 2009 verder te zetten, maak ik toch weer een schuiver op de asfalt ( strandrace rijden en vallen op asfalt!!!). Weer mn rechterbil gekneusd en mn arm ( gelukkig t sleutelbeentje nog heel) maar mn bikeske had toch ook wat schade. Verder gereden met een scheef stuur, een barend die omhoog stond, een slepend achterwiel en een voorwiel dat los stond ( maar dat laatste eigenlijk pas gezien aan de finish). Ik moet je niet zeggen zeker dat dat niet echt goed reed?! Dus weer maar 3de

Maar we geven niet op he!!! Volgende strandrace 27december in De Haan.

Europees kampioene marathon masters

Aangezien ik zonder kleerscheuren de Chouffe marathon tot een goed einde gebracht heb, kon ik dus weer even verder plannen. Heb het al opgegeven om lang op voorhand een planning te maken want dan valt die toch altijd in duigen. En waarom ns geen folieke proberen... het EK marathon voor masters in Graz (Oostenrijk). Was al 14dagen na de Chouffe dus mn conditieachterstand die er toch wel en beetje was door de blessures, zou ik niet echt meer kunnen wegwerken. Maar wie niet waagt, niet wint zeker he... Dus Pat en ik vrijdag vertrokken richting Graz. Hadden een pensionnetje gevonden op een kwartiertje rijden van de start. Het was eigenlijk de menukaart (pasta, pizza, teramisu,...) van het restaurant, dat ook op de website stond, dat de keuze ( vooral van Pat) bepaald had. En wat blijkt toen we in het hotel toekwamen...het restaurant was zaterdag en zondag gesloten. Gelukkig was de kamer en het ontbijt wel dik in orde. Pat had zn fiets deze keer niet meegenomen, dus moest ik zaterdag alleen wat gaan losrijden. Het parkoer kwam vlak voorbij het hotel (in Gratkorn) zodat ik een stukje van het parkoer kon gaan verkennen. Patje ging de bevoorradingen al eens verkennen en ik zou hem daar dan ook telkens zien (eerste 2 bevoorradingen). En wat gebeurt er natuurlijk ...
Ik raak de pijlen toch weer kwijt zeker. Had een klein kaartje meegenomen, dus zou ik de weg wel terugvinden. De weg waar ik op uitkwam was niet de weg waar ik dacht dat ik was, met alle gevolgen vandien. Want 5 km later zat ik in een dorpje nog verder van het hotel. En ik wou maar een dik anderhalf uur losrijden. So Pat to the rescue !!!
De beginklim heb ik deze keer niet verkend. Maar op weg naar de inschrijving zag ik een bordje onderaan deze klim waar opstond 28% stijgingspercentage. Oh my God, dat belooft voor morgen. En het was zwaar. De marathon was volledig niet te vergelijken met die andere Oostenrijks marathon die ik al 2 keer gereden heb (Salzkammer). De schotterwegen waren een ruwe versie van die in de Salzkammer (dus echte keien). En er zaten veel technische afdalingen in. Maar het is wel een mooie marathon. Ik heb deze keer met mn verstand gereden en mn koers volledig afgestemd op mn direkte concurrenten masters1. Dus ook geen overbodige risico's genomen. En het is gelukt. Ik ben Europees Kampioene bij de masters 1 met een ruime voorsprong op de Duitse Silke Keinath (sympathieke meid trouwens). Anja Geldhof werd 5e in mijn categorie. Het podium was indrukwekkend met trui, medaille, volkshymne en vlag ( http://www.youtube.com/watch?v=aEaBjMi7_As) Maar de Belgische vlag was reeds meegenomen door de wereldkampioen marathon Roel Paulissen.
Maar ik ga t hem niet kwalijk nemen. Want het is super dat hij er weer in geslaagd is om wereldkampioen te worden. Een dikke proficiat Roel !!

terug op de goede weg?

Ja ja je gaat het misschien niet geloven maar verder in dit bericht gaat er goed nieuws staan :-) Na een aantal weken pijnlijk ribben heb ik de 12de juli de Erbeskopf marathon in Duitsland gereden. De start was goed en ikzelf voelde me ook goed. Ik reed op kop bij de dames toen ik op een 35tal km plat reed. En t was weer met complicaties...band er slechts heel moeilijk af te krijgen en dan nog met de hulp van enkele mannen. De 1ste slaagde er ook niet in, de 2de ( weer dezelfde redder in nood van Nomadesk als in Grand-Halleux) met redelijk wat moeite wel. Binnenbandje gestoken, wat lucht erin.... maar de lucht bleef niet waar m moest zijn... binnenband kapot. Grrr. Gelukkig was Ken vdBulcke ook nog even bij me gestopt. Ik kreeg een bandje en bommekes van hem want mijn voorraad was dus op. Allé na 22minuten ben ik dan toch nog maar ns verder gereden :-( En dan bolt het langs geen kanten meer omdat ik zo lang stilgestaan heb. Heeft dus een hele tijd geduurd voor ik er weer door kwam. Eind goed, al goed? Nee hoor... ben dan ook nog effe gecrashed in een steile afdaling. Gelukkig was Pat op dat moment bij me want alleen had ik daar niet zo goed kunnen rechtkrabbelen vrees ik. T was weer een zicht :-) Maar erger was de pijn die ik in mn lies voelde. Met de steun van Pat heb ik de marathon uitgereden maar met zeer veel moeite, pijn en gekerm. Ik werd 2de.
Achteraf bleek dat ik een spierscheur had. Weer een paar weken pijn ( en mn ribben waren nu eindelijk terug goed!) Maar daar wordt je hard van zeker !?!
Wat inspuitingen en een kinesiotape later kon ik 9/8 zo goed als pijnvrij starten in de Chouffemarathon. In het begin liep het daar echt wel niet lekker ( drukke week gehad op t werk en allemaal shiften tot 11 à 12u s nachts dus wat weinig rust), maar ik heb me wat kunnen herpakken en heb de laatste dame voor me na een 70tal km achter me kunnen laten. Dus eindelijk nog eens een overwinning binnen gehaald! Hopelijk heb ik de pechperiode nu achter me gelaten... to be continued...

RDHF

Opgave na een val met een paar gekneusde ribben tot gevolg. Verslagje volgt later

paar fotookes Ardennes Trophy

Hier een paar foto's gemaakt door Tom Vander Heyden. Ander werk van hem kan je bekijken via zn website: http://www.tomvh.be/. Zitten echt wel toffe actiefoto's tussen

eindelijk nog ns een update

Het is lastig om mn blog up to date te houden als ik het gevoel heb dat ik enkel maar negatieve dingen kan zeggen. Eén ding is alleszins al zéér positief: Ik heb gisteren de Ardennes Trophy in La Reid gereden en ben dit jaar zonder botbreuken gefinished. Joehoe! Maar daarover straks meer. (filmpje gemaakt door Jurgen Willocx kan je bekijken via deze link http://www.youtube.com/watch?v=88FEo-9HDOg)
K heb ondertussen al veel nagedacht en ik denk dat ik kan concluderen dat het niet echt slim was van me om in de winter al die strandraces mee te rijden. Daar een verkoudheid opgelopen maar toch maar blijven doordoen omdat de volgende manche er weer aan kwam en zo dus constant van de ene in de andere verkoudheid terchtgekomen. Daaropvolgend dan met een 4tal weken durende hoest gezeten. Maar toch maar weer in Grand Halleux gestart voor een XC wedstrijd van 45km in lijn. Mijn start trok dan ook op niks. Ik reed in 2de positie en was aan het terugkomen en jawel... je gaat het weer niet geloven...platte band. Kreeg die nieuwe snelspanner niet los ( merci aan iemand van Nomadesk om me daar effe mee te helpen). En dan kreeg ik het ventiel en tubeless lint er niet uit. Grrrr. Dacht dat ik te voet zou moeten terugkeren maar daar kwam mn ventje aan . Bij hem verliep de reparatie ook niet echt vlotjes. Oef want anders gaan ze weer zeggen " vrouwen en techniek..."Ondertussen waren er al weer 3 dames gepaseerd. 15 minuten later kon ik weer vertrekken. Met mijn moraal diep in mn schoenen natuurlijk en hevige hoestbuien dan samen met Pat verder gebold tot hij na een paar kilometer zei dat ik toch maar eens best terug wat gas zou gaan geven. Heb dan nog 1 dame terug gepakt waardoor ik dus als 4de eindig. Dan kwam de eerste echte marathon er aan: bikefestival Garda del Riva aan het Italiaanse gardameer. De marathon was s zaterdags dus s woensdags al met ons 2tjes vertrokken. En kameraad van ons, Peter, ging deze marathon ook meerijden als training en is donderdag toegekomen. We hadden een tof appartementje gehuurd in Arco op een kleine 4 km van Riva. De omgeving was super , de zon scheen en we waren een paar dagen van huis weg. Eindelijk nog eens een vakantiegevoel. Wat moet een mens nog meer hebben? Ah ja een goede gezondheid om die marathon tot een goed einde te brengen. Had er juist een antibioticakuur van 10 dagen op zitten voor mn hoest maar achteraf zou blijken dat die nog helemaal niet gedaan was. Alle internationale marathontoppers ( zowel mannen als vrouwen) stonden aan de start. Na een paar vlakke aanloopkilometers kregen we al een klim van meer dan 20km voorgeschoteld met een paar echt steile stukken erin. Tijdens deze klim voelde ik al direct dat de ademhaling niet mee wou ( en de rug want die had ik ook nog maar pas onder handen laten nemen). Doeme toch maar blijven proberen want misschien gaat het straks toch wat beter? Niet dus. Heb dan onderweg dan maar wijselijk besloten, maar met veel pijn in het hart, om de kortere afstand (85km ipv 105km) te nemen. Als de toppers allemaal de grote afstand doen valt de uitslag misschien nog mee? Nee hoor zelfs deze zaten verspreid over de 105 en 85km ( nog vroeg in het seizoen waarschijnlijk?). Ik eindig dus net buiten het podium op de 4de plaats ( 35 dames finishen op deze afstand). De Duitse Katrin Schwing wint op de 85km. Zonder de problemen met mn luchtwegen had ik zeker 3de moeten zijn. Maar ok heb in elk geval een fijne vakantie gehad met Pat en Peter en de batterijen zijn weer opgeladen.
Thuis gekomen weer naar de dokter en pilletjes gekregen tegen allergie en jawel hoor ze werken.. bye bye hoest! De zondag erop een marathonneke in Hobscheid (Luxemburg) gereden als training. Dit was geen koers maar eigenlijk gewoon een tocht maar zeer aan te raden omwille van de prachtige omgeving. De afpeiling kon wel wat beter want samen met Peter verschillende kilometers verkeerd gereden. Toen we aan het proberen waren de juiste weg terug te zoeken kwam ook Pat eraan. Hij was ook al aan twijfelen of we juist zaten maar dacht zal die 2 toch maar volgen of die verdwalen helemaal. Euh ja daar zit iets in... :-) Uiteindelijk dus 20 kilometer meer op de teller dan voorzien. Maar het ging goed en ik voelde me ook goed. Joehoe k ben eindelijk door mn ziekte periode. Ja mn gedacht... dinsdag voor de 1ste marathon in België, in Waimes, ben ik beginnen overgeven. Voelde me direct zo slap als een vod. 2 dagen niks kunnen eten maar ik wou toch proberen om donderdag in Waimes te starten. Een collega van mij had ook pas buikkrampen gehad en was gedurende 1 dag een vod en daarna ging het bij hem beter dus dat zou bij mij dan na 2 dagen toch ook wel beter zijn he. Alzo de redenering van een kieke! Ben dus wel degelijk gestart en na 25km moeten afstappen omdat ik volledig leeg was en krom liep van de buikkrampen. De dag erna nog diarree bijgekregen dus ik moet je niet vertellen zeker dat ik volledig op was. Meer dan 2 kilo verloren op 3 dagen tijd. Pas vanaf zondag heb ik terug volledig normaal kunnen eten. Maar een weekje later was de volgende marathon , Ardennes Trophy, al daar. Een hele week goed gegeten en gerust dus dat zou wel goed komen. En ik had er maandagmorgen ook wel echt zin in. Zou enkel een beetje moeten opletten omdat ik hier vorig jaar mn sleutelbeen gebroken heb. Van in de start was ik goed weg en kon een mooi tempo aanhouden. Dacht dat enkel Daphny Van de Brand voor me was maar blijkbaar was ik die in de start ook al voorbij gereden. Maar dan gebeurde het. Op een 16tal kilometer van de finish was het vat af. Geraakte bijna geen poot meer vooruit en mn armen deden zo pijn dat ik mn stuur bijna niet meer kon vasthouden waardoor in de laatste 10 kilometer er 2 dames me voorbij staken. Kon zelfs niet meer aanpikken.Het duurt dus toch wel ietskes langer dan een weekske om volledig van zo een maag-en darm infectie te bekomen. Dus eindig ik als 3de. Ok het is een podiumplaats maar ik kan daar niet tevreden mee zijn. De wraak zal zoet zijn binnen 14 dagen in Malmedy :-)


foto's van enkele trouwe supporters en entourage

Olne-Spa-Olne

Na een verregende en dus niet zo goede trainingsweek vorige week ( zelfs tot 2 x toe hagel op mn kop gehad), zijn we er deze week weer goed ingevlogen. Alles zat er zowat in klimmetjes, lange trainingen ( tot 175km), n koerske bij de mannen zaterdag om wat aan de snelheid te werken en als afsluiting de chrono Olne-Spa-Olne. Donderdagavond begon ik echter weer keelpijn te krijgen. T kan toch weer niet waar zijn he dus alle hens aan dek... vitamine c, propolis, luchtwegenthee en op tijd mn bedje in :-) Zaterdag toch dat koerske geprobeerd en al bij al had ik niet te veel last van mn shurende keel, wel wat van de slijmen in mn keel. Zondag dan maar voor de chrono gestart. Omdat de gezondheid niet 100% is en na een toch zware trainingsweek, had eerst gedacht gewoon de toertocht te rijden want de uitslag zal toch niet super zijn. Maar zoals mn collega Jo zegt " zeg madam voor wie rijdt gij die chrono? Voor jezelf of voor de anderen?". Dus ja... de chrono dan maar zeker. Mn vriend ging ook meerijden maar die moest zaterdagavong nog naar een of ander "zwaar metaal"optreden van iemand die hij kent dus de start van 8h30 halen, lukte niet goed. Dan maar om 9u gestart en dat is (achteraf bekeken)volgens mij wel het slechtste uur dat je kan starten want rond die tijd zijn er al veel toerrijders op pad waardoor je regelmatig vast zit op de smalle paadjes. Omdat het nu ook maar een chrono was, had ik dan ook niemand bij om te bevoorraden dus ook nog moeten stoppen aan een bevoorrading want met 2 drinkbussen kwam ik vandaag niet toe. Na 3h30 toegekomen. Tijd had beter gekund maar gezien de omstandigheden ( traing van voorbije week, tijdstip van vertrek en ook vandaag nog wat last van vastzittend slijm) zal ik maar niet ontevreden zijn zeker :-) Binnen een kleine maand rijden we de marathon in Riva ( Italië) dus de zware trainingen zijn zeer welkom want daar zal het andere koek zijn

Sart-Tilman

Vorig weekend moest ik normaal volledig werken maar volgens mn trainer was het niet slecht als k een wegkoerske kon meepikken. Dus zat er maar één ding op en dat is om proberen te wisselen met een collega. Dankzij Sofie is dit gelukt ( nog ns merci) en kon ik zaterdag in Oostduinkerke gaan koersen. De dag ervoor moest ik wel tot 23h30 werken ( wat ook wil zeggen veel trappen doen! ) en dat wreekte zich wel tijdens de koers. De beentjes zaten niet fris en nu werd er juist redelijk hard gekoerst. Na 93km werd het uiteindelijk een massasprint en ik werd 23ste van de 105 deelneemsters.
Woensdag was het op het werk (luchthaven Zaventem) de dag van de Cape Epic rijders. Er werden veel fietsen geladen richting Londen om van daaruit met een connectie in Zuid-Afrika te arriveren. Patricia Vandendriessche en haar vriend (Team Nomadesk) zaten op mijn vlucht. En ik heb mn best gedaan he want de vlucht was te laat binnen maar ik heb m 10minuten voor zijn max grondtijd terug weg gekregen! Speciaal voor jou he Patricia :-). Daniël van Bikeshop Diest zat op dat moment ook al in Londen. Hij neemt dit jaar voor de 2de keer deel aan deze rittenkoers.
Ik moet toegeven dat het op dat moment toch ook een beetje kriebelde hoor.
Gisteren (zaterdag) werd Team Saeco voorgesteld in de Saeco gebouwen in Alleur. Een verslagje vind je oa op de website van mountainbike.be (http://www.mountainbike.be/algemeen/actueel.php?subaction=showfull&id=1237668340&archive=&start_from=&ucat=1&
Na de voorstelling ben ik met mn nieuwe Ridley Ignite naar huis gereden. Nog effe testen voor de mountainbike wedstrijd in Sart-Tilman.




Om half 9 vandaag was de start van de eerste mtb koers van het jaar. Kan moeilijk marathon zeggen want deze is maar 55km ( wel in lijn). De start was snel. Het gevoel in de beentjes was niet denderend maar dacht dat dat wel zou beteren. Na een tijdje begon ik toch ns na te denken of er niks anders aan de hand was en ja mn achterband stond precies toch aan de platte kant. maar nog geen andere vrouwen in t zicht dus toch nog maar blijven doorrijden tot ik in een bocht merkte dat m nog platter stond ( ongeveer half koers). Wat extra lucht gegeven :-) en jawel dat reed wel n pak beter. Waarom had ik dat niet eerder gedaan! Echter achteraf bleek dat ik dan waarschijnlijk nog ns moeten stoppen had want ik had blijkbaar n deuk in mn velg door wat onfortuinlijk hard op een steen neer te komen. Na de finish stond m weer redelijk plat. Toch als eerste dame geëindigd maar in normale omstandigheden was de tijd beter geweest. Wel een extra weerstands training gehad he!

iets anders

Effe een ander nieuwtje dan over het fietsen. Mn zusje is vandaag voor de 2de keer mama geworden. Chloë heeft er een broertje Xan bij ( en ik een supportertje ? :-) ) Mn vriend is peter van de kleine spruit. Hebben al zitten fantaseren om er een BMX'ertje van te maken. Haha. Dus bij deze wens ik mn zus en schoonbroer nog een dikke proficiat. K hoop dat het me bij deze vergeven is dat ik haar vandaag niet kunnen bezoeken heb. Ik moest vandaag 2 trainingen afwerken. (zaterdag wegkoers in Oostduinkerke)

laatste strandrace en eerste wegkoers

Zondag 1 maart was het alweer de laatste strandrace. Deze vond plaats in Knokke maar de dames mochten daar enkel de korte afstand doen dus 1 ronde van 24km. Eigenlijk volledig tegen mn principe want ik vind dit discriminatie ma ja t zou een goede training kunnen zijn en ik wil nog iets goedmaken na mn pech van de vorige manche. En t is eigenlijk te gek voor woorden maar halfweg koers breekt mn andere pedaal toch wel af zeker. Dus weeral game over. Lag op dat moment in 2de positie. Dit is dus echt niet meer leuk he!!! Iedereen die me kent weet wel dat ik altijd wel van die speciallekes aan de hand heb maar 2x achter elkaar... dat verwachten zij dus zelfs niet. Maar hoofd weer omhoog en trainen voor t volgende :-)
Na 2 oefenkoersen (weg) bij de juniors stond er vandaag de eerste wegkoers bij de dames op het programma. Het beloofde een redelijk zware koers te worden in Tielt-Winge want er zaten toch wel een paar "bergjes" in. De start werd met een half uur uitgesteld want de bond kreeg de 169 inschrijvingen niet op tijd verwerkt. Er moest eerst een grote ronde van 48km afgelegd worden, gevolgd door 4 kleinere rondes. Dit alles was goed voor 102km. De conditie blijkt al redelijk te zijn want op de bergjes nergens een probleem gehad en redelijk goed mee vooraan kunnen koersen. Er is wel een groepje van 14 weggereden op het moment dat ik dus ns midden in het pak zat. Een paar pogingen gedaan maar ben er helaas niet meer bij geraakt. En dan maak ik nog een domme beslissing in de laatste halve ronde om, na een poging om op het bergje een gaatje te krijgen, dan dan toch maar op kop te blijven rijden. Hierdoor moet ik er een paar laten voorgaan in de laatste kilometers. In de sprint moet ik nog effe in de remmen doordat er iemand een of ander raar manoeuver doet. Ik eindig uiteindelijk als 29ste van de 169 ( er waren maar liefst 99 opgaven) Als ik nog wat meer in mezelf geloofd zou hebben, had er waarschijnlijk wel wat meer ingezeten maar ik heb in elk geval een zeer goede training gehad. Volgende afspraak is 22maart op mn MTB in Sart-Tilman

Brute pech

Na de verkenning van het parcour van de strandrace te Blankenberge op 17januari en nog een extra zandtraining daarna, zag ik de volgende manche van het MTB kustcriterium volledig zitten. Echter woensdagavond begon ik wat last te krijgen van slijmen en lichte keelpijn. T kan toch weer niet waar zijn zeker. Nu er na 6 weken weer een wedstrijd op t programma staat, ga ik weer ziek worden. Maar door goed te rusten en wat extra vitamientjes C viel de de schade blijkbaar nog mee want de beentjes voelden goed vandaag. Enkel nog een beetje last van wat hardnekkig slijm in mn keel ( sorry ik weet dat t niet echt proper is :-) ). Na de loopstart kwam ik, een beetje tegen mn goesting want zware tegenwind, al snel op kop. Dat bleef zo tot de mannen bij ons kwamen. En dan is het weer chaos he. Toen we bijna aan het keerpunt in Zeebrugge kwamen, splitste het peleton zich in 2. Tijdens de verkenning had ik de linkse kant genomen, wat toen de juiste beslissing was, maar nu ging ik mee rechts met een groep aangevoerd door Belgisch Kampioen Nicolas Vermeulen. Het strand was daar echter niet al te best en er werd wat geklungeld in het peletonnnetje. Voor mij viel er iemand en hij nam me natuurlijk mee. Ik geraakte niet onmiddelijk uit mn klikpedaal en verloor daar dan ook ontzettend veel plaatsen. Ik had dan ook totaal geen idee meer waar de andere vrouwen zaten. In de volgende ronde zag ik ineens dat Lieve Durnez niet ver achter me zat. Aan de trappen gekomen nam zij de alternatieve route (naar boven lopen door de duinen), ik nam de trappen. Voila daar blijkt dus dat de alternatieve route sneller was. In het wiel van haar ploeggenoot reed ze nu een tiental meter voor me in de duinen. Tegen dat we uit de duinen waren, was ik weer bij haar. Aangezien zij niet alleen rijdt, ging ik het dan maar tactisch aanpakken. Gewoon mee in haar wiel en zien waar ik eventueel van haar zou kunnen wegrijden. De voorbije strandraces had ik de indruk dat zij beter door het losse zand reed bij het oprijden van het strand maar dit keer reed ze daar niet van me weg ( de trainingen daarop hebben hun effect dus niet gemist). Daarna bolde ik gewoon op t gemak mee in haar groep. Het loodzware stuk strand in Zeebrugge lag me blijkbaar super goed want ik kon daar telkens blijven rijden ( allé stoempen!) terwijl er vele anderen ( waaronder mn concurrente) van de fiets moesten. Daar nam ik dan ook een redelijk voorsprong. Het gevolg was wel dat ik bij het andere keerpunt alleen in de volle wind kwam te zitten. Onbegonnen werk! Toen ik de groep met Lieve zag naderen, heb ik me dan ook laten inlopen want ik wist toch dat ik in Zeebrugge weer het verschil kon maken en vandaar was het wind mee tot aan de meet. Maar een stukje voor dat punt merk ik dat er precies iets niet juist is met mn pedaal en pats... mn linkerpedaal hangt daar ineens aan mn schoen te bengelen!!! Game over!!! Had nog 2 redders die me probeerden te helpen maar de pedaal werkte niet mee. Ben dan door iemand van de organisatie terug naar de start gebracht. Had vandaag echt "met 2 vingers in mn neus" kunnen winnen. Lieve kwam me achteraf zelfs zeggen dat het vandaag anders echt wel voor mij geweest was. Tijdens de huldigingsceremonie werd ik nog wel even als winnares afgeroepen maar dat klopte dus niet. Doeme was weer een pechweekend. Had me gisteren ook al een mn onderbuik verbrandt door een tas kokend water omver te duwen. Een ongeluk komt nooit alleen zeker? :-(

21 december: strandrace De Haan en ontzettend veel wind. Iedereen stond aan de start te bibberen van de kou. De dames mochten 2 minuten voor de mannen vertrekken maar er was zo veel wind tegenwind dat de snelheid in de start niet echt hoog lag. En er werd weer duidelijk op de mannen gewacht. De eerste aanlooplus over het strand was niet zo groot en door een gebrek aan parcourkennis laat ik me weer vangen. Op een gegeven moment rijdt er een sneller groepje naar rechts. Ik spring mee en wat blijkt... we moeten vlak daarna links van het strand af en een smaller pad de duinen in. Dus daar verlies ik ontzettend veel plaatsen. Wanneer er dan nog wat voor me geklungeld wordt en daardoor van de fiets moet, is de schade al enorm.T was daar gewoonweg file in de duinen. Zo ver ik maar kon zien zag ik een hele rij fietsers voor me. Maar ik wou nog niet opgeven en ging nog vol vertrouwen door. Eenmaal terug op het lange stuk strand bleek al snel dat je hier niet alleen zou kunnen wegrijden. Het bolde daar van geen kanten. Ben dan 2x met een kleiner groepje naar een groter peletonnetje gereden maar helaas daar zaten geen andere vrouwen bij. Zaten nog een groepje verder. En aangezien er maar een 4tal, waaronder mezelf, kop wilden doen ben ik dus niet meer tot bij hen geraakt. Ik kwam dus weer als 3de over de meet. Had nog krachten genoeg over want was er zelfs van overtuigd dat we nog een ronde moesten doen maar helaas... Aan de finisch zei nog iemand tegen me dat ik duidelijk bij de beste van die groep was. Tja tof om horen maar wat ben ik daar nu mee?! De volgende strandrace vindt 1 februari plaats in Blankenberge maar deze keer ga ik toch op voorhand het parcour verkennen. En wat agressiever rijden ! Dus iedereen is gewaarschuwd: ik ga me niet meer laten wegdrummen voor iemand die voor een 80ste plek of zo rijdt terwijl ik voor het podium rijd.