Ik weet mn goede voornemens voor 2014
al... proberen onmiddelijk na elke marathon een verslagje te
schrijven. Uitstel leidt al snel tot afstel zo blijkt maar weer :-/
Dus maar direct een een terugblik op
het voorbije seizoen 2013. Ik probeer niet bijgelovig te zijn maar ik
vrees dat ik toch niet anders kan wat het getal 13 betreft. Zelfs op
het werk, zet ik tegenwoordig de walkie talkie, die eindigt op 13 al
maar snel terug in de houder en neem stilletjes een andere ;-).
Het lang aanhoudende slechte weer heeft
me in het voorjaar serieus parten gespeeld. Regen, modder en lenzen
is al langer een niet zo een ideale combinatie gebleken voor me maar
als het bijna elke wedstrijd zo is, speelt dat serieus in het nadeel.
Tijdens de proloog van de HOT (Houffalize open tour) voelde ik me
super. Tijdens de verkenning en opwarming voelde ik mn benen gewoon
niet. Ik trapte gewoon in de boter. Zalig gevoel :-) Tijdens de
wedstrijd zelf viel het water echter met bakken uit de lucht en voila
het was weer zo ver ... bril afzetten omdat deze aandampt maar dan
modder en regen in mn ogen en ik zag bijna geen steek meer. Hierdoor
moet ik dan weer inhouden in de afdalingen. Na nog een valpartij of 2
kwam ik als 2de met een niet zo goed gevoel over de finish. Door de
valpartij had ook mn bekken een serieuze klap te verwerken gehad en
mn hand en voet zagen blauw. Maar het getal 13 was nog niet
uitgewerkt en in de 2de rit van de 2de dag kwam ik pas echt zwaar ten
val. Dit maal niet door de weersomstandigheden maar door een andere
biker die me absoluut nog wou voorbijsteken net voor een afdaling.
Even verder verliest die de controle over zn stuur en ik kan hem niet
ontwijken.... Nog verder gereden tot aan de bevoorrading maar daar
moest ik de strijd staken. Ik was duizelig en had echt veel pijn...
De laatste dag nog gestart maar onmiddellijk na de start terug
gekeerd want buiten de hoofdpijn was ik nog misselijk ook .... een
lichte hersenschudding was het verdict.
Op het EK in Singen (duitsland) regende
het ook weer tijdens een deel van de wedstrijd maar het parcour was
snel , vrij saai en zo goed als niks technisch dus daar was de
“lenzenlast” wat beperkter. Ik reed heel de wedstrijd in een
klein groepje met Laura Turpijn maar in de laatste ronde, in het
enige bosje van het parcour op een paar kilometer van de finish, werd
ik gehinderd door een toerrijder en verloor de aansluiting. IK heb
nog alles gegeven maar geraakte er niet meer bij. Ik werd 18de. Een
beetje een teleurstelling maar het was zeker niet mijn parcour en ik
voelde me nooit echt sterk. De dagen nadien had ik last van mn
sinussen dus dat verklaarde wel waarom ik me niet echt goed voelde.
Echter was dit wel absoluut het allerslechtste moment om ziek te
worden want 8 dagen later werd het BK gereden. Hier had ik zo naartoe
gewerkt en eindelijk eens een ardennen parcour als belgisch
kampioenschap dus de motivatie om de trui terug te veroveren was
groot. Maar dan kwam het weerbericht .... regen, regen en regen. 2
dagen voor het BK nog op zoek naar een goede fietsbril die niet zo
snel zou aandampen en waardoor de hinder misschien beperkt zou
blijven. Hierbij wil ik dan ook Brilcenter in Heist-op-den-berg nog
eens bedanken voor de last minute hulp en de prachtige Rudi Project
bril. Zowel de racing red als de fotochromatische lenzen zijn super
en de neusbeentjes kunnen zo ingesteld worden dat de bril inderdaad
niet zo snel aandampt. Helaas regende het veel te fel op dé race
dag waardoor de regen gewoon achter mn bril door recht in mn ogen
liep. Ik moest me echt inhouden in de afdalingen omdat ik zo goed als
niks zag. Zelfs een keer in t midden van een afdaling gestopt om mn
lens proberen terug goed te steken. Onder deze omstandigheden zat er
dan ook niet meer in dan een 3de plaats.
Een ander probleem dat dit jaar plots
de kop op stak waren hartrimestoornissen.
oa tijdens de hagelandse chrono zat ik
op koers voor de overwinnning toen plots mn hart tilt sloeg. Na een
40tal minuten was hij nog steeds niet gezakt en zelfs nadat ik aan de
kant ging staan, bleef mn hartslag nog veel te hoog. Op dat moment
kreeg ik wel schrik en ben dan maar wijselijk gestopt.
In Willingen (Duitsland) liet 13 me
eens gerust ( geen regen en hartje bleef mooi onder controle) en daar
reed ik dan ook een pracht van een wedstrijd. Even na de eerste
bevoorrading kreeg ik Katrin Schwing, die op dat moment 1ste reed,
terug in het zicht. Zonder forceren naar haar toe gereden. We reden
een hele tijd samen maar ik voelde dat ik bergop precies wat beter
was. In de iets meer technische afdalingen probeerde ze van me weg te
rijden maar dit lukte niet. In de klim aan het begin van de 2de lus
reed ik zonder het te beseffen van haar weg. En ik heb haar niet meer
terug gezien. Ik finishte als 1ste dame op de 90km.
Het WK in Oostenrijk werd dan weer en
serieuze tegenvaller. Door een domme val op training stond mn bekken
weer scheef. Nog wel naar de osteopaat geweest maar de dag erna
direct een lange autorit naar Oostenrijk en blijkbaar is dat toch
niet zo ideaal. Reeds in de eerste lange beklimming blokkeerde mn rug
en benen en ik geraakte geen poot meer vooruit. Verder rijden zou
enkel meer forceren betekenen, dus moest ik de wedstrijd staken :-/
2 weken later volgde er een
ziekenhuisopname voor een ablatie (hart). Als test reed ik n dikke 3
weken later de chrono in Burdinne zonder enige tegenslag of
hartpoblemen en ik won de chrono. De opluchting was echter van korte
duur want de week erna tijdens een toertocht sloeg mn hart terug op
hol. Met een beetje onzekerheid in het hoofd vertrokken we op verlof,
een verlof waarin ik 2 marathons ging rijden ;-) De eerste was in
Neustadt an der Weinstrasse. Toch nog even zeggen dat dit echt wel
een van de mooiere Duitse marathons is met een aantal leuke
technische afdalingen.
Ik startte wat voorzichtiger en was terug
gekeerd tot de 3de plaats toen ze me zeiden dat de 2de maar een
minuutje meer voor me reed. Okay dat is doenbaar. Maar dat was buiten
“13” gerekend. Op het einde van de 1ste ronde voelde ik een druk
in mn borstkas en jawel hoor +200 op mn garmin. Doeme he... nog even
verder gereden, iets kalmer, maar hij zakte niet....misschien in de
afdaling dan... nope nog niet. Gestopt en na een tijdje was alles
weer in orde. Verder gereden maar natuurlijk is het ritme er even uit
en na een paar minuten aan de kant gestaan te hebben is ook de 2de
dame weer kunnen uitlopen. Ik eindig als 3de. De dag erna vertrokken
naar Oostenrijk en tijdens de trainingen daar bleef mn hartje weer
ok.
Zondag reed ik de UCI marathon in Graz. Door constant bezig te zijn met het wel
of niet tilt gaan slaan van mn hart, was ik dus duidelijk niet genoeg
gefocused, en stond ik dus zonder tijdswaarneming chip aan de start.
Ik merkte dit ook maar 1 minuut voor de start. Paniek.... en Patrick
stond al met de auto bovenaan de moordende asfaltklim van 28%. Ik
kon dus niet even die chip gaan halen. Dan toch maar gestart maar mn
gedachten gingen natuurlijk naar het oplossing van dit probleem ipv
koersen. Ik kon de schade nog redelijk beperken en van zodra ik Pat
zag, begon ik al te roepen om mn chip te gaan halen. Hij snapte
uiteraard niets van wat ik allemaal “brabbelde” ;-) maar eenmaal
bijna boven zag ik hem naar de auto spurten. Dan maar even bovenaan
voor de “mat” blijven wachten tot Pat terug was. Ondertussen
waren er natuurlijk al redelijk wat dames gepasseerd en de inhaalrace
kon beginnen. In de strijd om de 3de plaats met Katrin Schwing kwam
ik door een gast die op een aggresieve manier voorbij wou op de
schöckltrail zwaar ten val...recht op mn facade. Alle tanden stonden
er nog in maar mn bovenlip was dubbel zo dik. Zo ziet een mislukte
botoxbehandeling er dus uit ;-) Ik werd dan ook maar 4de maar het
hartje bleef wel ok :-)
De marathon in Houffalize was er nog
eens eentje zonder tegenslag en zoals de rest van het jaar al
gebleken is; ben ik helemaal niet slecht maar de pech moet
uitblijven. Enkel in de startkilometer reed er nog een Nederlandse
dame voor me maar eenmaal haar gepasseerd , heb ik geen andere dame
meer gezien. Ik werd dus 1ste :-)
Daarna volgden nog 2 marathons in
Duitsland. Ik won de Bank 1 Saar marathon maar in de Vulkan bike
kreeg ik weer te kampen met hartritmestoornissen en moest, na een
tussenstop bij de ambulance, noodgedwongen opgeven.
Na nog even op training op de weg omver
gereden te zijn ( nu kan je die 13 toch niet meer afstrijden hoor ;-)
),had ik eens zin in een “speciliake” ... het belgisch
kampioenschap singlespeed in Retie. Inderdaad derailleurs weg en op
één verzetje koersen. Maar serieus SS how cool is that! Le Mand
start met extra hindernis dat je eerst je helm nog moest gaan zoeken,
shortcut in het parcour maar dan moet je eerst wel stoppen en een
pint drinken, kleurrijke figuren en super ambiance! Zot trappen op de
snelle stukken en mega hoge hartslagen. Ik werd 5de algemeen en 1ste
dame en bijgevolg dus Belgisch kampioene singlespeed! :-)
 |
| "Stoer podium" ;-) |
Toch nog een mooie afsluiter van het
seizoen dus.
Nu zijn we volop bezig om het hartje
terug in orde te krijgen maar de dokters hebben er wel een goed oog
in. Dus groot onderhoud en volgend seizoen terug top ;-)
Ik wil alvast ook nog iedereen bedanken
die me blijven steunen zijn, in goede en slechte dagen ;-)
Dat is echt hartverwarmend!
Een dikke merci aan mn ventje, trainer, Luc,
familie, vrienden en natuurlijk de sponsers ( NoDrugs, BMC
switzerland, Sponser sport Food, Bovelo, brilcenter
Heist-op-den-berg, B&D, bike shop Diest, Easywasher)
