Strandmarathon Hoek v Holland-Den Helder

Na een dipje na BK marathon, waar ik moest opgeven omwille van kettingproblemen, heeft mn zelfvertrouwen vandaag weer een boost gekregen. Met veel vraagtekens stond ik nog eens aan de start van de langste strandmarathon ter wereld, namelijk 135km van Hoek v Holland, onderaan in Nederland, tot helemaal bovenaan in Den Helder. Ook de praktische regeling heeft heel wat om handen. De start was al om 8u dus zaterdag toch nog maar een hotelletje gezocht. De dag zelf moet Pat 480km met de auto rijden om me te bevoorraden, naar te finish te rijden en dan nog de hele weg terug naar huis. De dames starten even voor de heren. Op deze manier heb je wel een goed zicht op je positie bij de dames maar er wordt niet echt doorgereden want de koerskonijnen onder de dames kijken al snel achterom om te zien of de heren er nog niet aan komen. In tegenstelling tot andere jaren had ik totaal geen moeite om het tempo van de voorbij koersende heren te volgen. Na ongeveer 6km reed er zich iemand rechts voor me vast in het zand met natuurlijk een domino effect van vallende bikers tot gevolg. Ik kon nog net uitwijken maar die links van me niet en hij haakte in me. Voet en grond en proberen loswrikken maar de groep was weg. Damn nu had ik geen idee meer of er daar dames tussen zaten. Enkele km's verder moesten we een superlang stuk lopen omdat er zand werd opgespoten op die plek. En daar liep ineens Sabine Halkes voor me uit maar geen spoor van Gabriëla Roovers. Ik liep (allé trippelde ;-) ) iets beter dan Sabine maar ik wou te vroeg opspringen wat niet ging en ik was wat aan t sukkelen. We reden dus weer samen in een groepje. Maar ik kan het niet laten en deed eigenlijk weer te veel kopwerk. Zij was slimmer en bleef mooi uit de wind. Doeme moet toch ns meer met mn verstand gaan leren rijden denk ik. Om in Scheveningen het strand terug op te rijden, kon ik op de fiets blijven en ik was haar kwijt. Wist wel nog steeds niet in welke positie ik reed. En dat is zo gebleven tot na een dikke 100km toen Mark van de organistatie zei dat ik 1ste was. De laatste 15km waren echt zwaar maar moe en voldaan reed ik als 1ste dame over de meet. Het was een loodzware editie: niet omwille van de wind of andere weersomstandigheden maar het strand lag er echt overal heel zwaar bij. En ik heb super veel kopwerk gedaan in mn groepjes maar ja daar word je sterk van zeker ;-)

Bij deze ook nog eens een bedankje aan alle teamsponsers en Ewa en Dennis van "Easy Washer"

verkiezing mtb'er van het jaar

Vorige week kreeg ik de aangename verrassing te horen dat ik genomineerd ben als mountainbikester van het jaar. De prijsuitreiking vindt plaats op 5november in Bornem maar tot dan hoop ik natuurlijk zoveel mogelijk stemmen achter mn naam te krijgen ;-)
Dus als jullie een secondje tijd hebben om mij een stemmetje te geven.... dat kan via de volgende link:

http://mtbvanhetjaar.revosportscare.be/poll.aspx

mtbvanhetjaar.revosportscare.be

 

Je vindt me uiteraard terug bij de "dames elite"

Teleurstelling na BK marathon

Na mn Europese marathon trui bij de masters in Graz in 2009 en mn Belgische trui vorig jaar, zal ik het dit jaar met enkel een Vlaams-Brabantse kampioenentrui moeten stellen. Vandaag op het BK in Eijsden ketting stuk gereden. Na bijna een half uur aan de kant te staan dan toch nog moeten opgeven omdat mn ketting bleef doorschieten. Spijtig genoeg mn titel dus niet kunnen verdedigen. Was er nochthans meer dan klaar voor en voelde me ook goed. Gelukkig heb ik er al een heel mooi seizoen opzitten!
Kris Henderieckx verzachte de pijn enigzins door te winnen bij de master 1!

Augustus

Het marathon kampioenschap komt dichterbij dus tijd om de voorbereidingen te beginnen, wat dus wil zeggen minder marathons rijden zodat ik meer kan trainen. Met pijn in het hart neem ik dus maar aan 1 marathon deel, namelijk de Chouffe marathon. Maar qua zwaarte kan deze absoluut wel tellen dit jaar want de omstandigheden zijn hels. Regen, modder en wind zorgen voor een ware slijtageslag. Door maaglast vlotte het het eerste uur  niet al te best. Eens dit beter was en ik terug wat tempo kon maken, kreeg ik problemen met mn ketting die achteraan altijd tussen mn cassette en wiel viel. Wel 8 keer ben ik moeten stoppen en zelfs met de derailleur wat bijregelen lukte het niet ( achteraf bleek dat derailleur wat scheef stond doordat ik ergens een boomstronk geraakt heb). Door al dit oponthoud was Ine Gantois me voorbijgereden en reed ik dus in 2de positie. Ik had geen idee hoeveel tijd ik juist verloren had maar het was redelijk veel. Iets na half koers kreeg ik Ine terug in het zicht. Ik ging haar voorbij en ze pikte niet aan. Ondertussen had ik ook bijna geen remblokken meer en zag ik bijna niks door de combinatie lenzen en modder :-(. Dus zeer voorzichtig in de afdalingen en maar proberen op de andere stukken tempo te maken. Niet echt fijn rijden maar het loonde want ik kwam als 1ste dame over de meet.

De week erna stond ik  nog eens aan de start van een wegkoers. Dit was alweer een hele tijd geleden dus ik stond hier met veel vraagtekens en zware benen van de voorbije trainingen aan de start. Tot mn eigen verbazing kon ik zonder problemen volgen en dan begon het weer te kriebelen....trainen moet ik doen dus mee koersen ;-) Heb me echt kapot gereden maar was niet mee met de juiste ontsnapping. Ik voelde wel dat ik nog ietskes te kort kwam en na elke inspanning moest ik toch effe bekomen voor ik weer iets kon proberen. Voor de sprint pas ik maar toch was dit een zeer goede training. Met een vrij tevreden gevoel keer ik terug naar huis :-)

Nu wordt het erger....een XC wedstrijd in Langdorp op het programma :-/
Elke keer ik een xc moet rijden heb ik het gevoel zoals Julia Roberts in de film "runaway Bride". Omdat het een goede training voor me is, wil ik er wel starten maar eenmaal ter plaatste verandert dat gevoel snel. En in koers moet ik echt vechten tegen mezelf om door te gaan en niet te stoppen. Vreemd he?! Maar deze keer was het gelukkig anders. Misschien ook wel omdat het in Langdorp was dus dicht bij huis op een mooi parcour? Met de fiets nogal laat naar daar gereden (stress vermijden ;-) ), inschrijven nog snel een rondje doen en starten... Kristien en Joyce schoten weg, ik volgde in het wiel van Petra. Nog voor het einde van de aanlooplus hadden we Kristien al te pakken. Een ronde later, net voor het steile klimmetje op en holle weg stak Petra een junior voorbij die ik niet meer kon passeren. Hij reed te traag naar boven en Petra had een gaatje. ze moet dit gezien hebben en reed volle bak door. Doeme maar niet erg want is uiteindelijk toch maar een training voor me. Stiekem hoopte ik wel dat ze zich misschien een beetje zou opblazen door van me weg te rijden. 2 ronden voor het einde kreeg ik haar terug in het zicht en kon haar voorbij rijden op het einde van de lange klim aan de bevoorrrading. Ik kon deze poitie behouden en ik denk dat ik de laatste ronde constant aan t lachen was...wat gebeurt er nu? Ik rij een XC uit en ik wordt gewoonweg 2de! Ik ben suercontent en heb het gevoel dat ik mezelf overtroffen heb. En jawel als toemaatje kreeg ik nog de trui van Vlaams-Brabantse kampioene overhandigd

Trailer Sudety MTB Challenge 2011

Check this out:

http://vimeo.com/krybarczyk/sudety-mtb-challenge-2011-trailer

Sudety MTB challenge Polen

Net zoals vorig jaar trokken we weer met een deel van de ploeg naar de mtb challenge in Polen. Maar deze keer zou ik solo rijden. Ik hoopte maar dat ik dit in mn eentje tot een goed einde zou brengen.
Hieronder mijn wedstrijdverslag ( je kan ook n kijkje nemen op de teamblog (http://www.teamnomadesk.com/)
waar Kris de parcours wat uitvoeriger bespreekt)

Proloog: deze was al van een heel ander kaliber dan deze van vorig jaar. Dubbel zo lang en dubbel zo zwaar. Maar eigenlijk wel een mooi parcourke. Kris en Robby mochten als allereersten om 14u vertrekken; ik, als solo rijdster, pas na de duo’s om 15h27. Goed opgewarmd op een asfaltklim want ik herinnerde me van vorig jaar dat de proloog echt hel is voor mij. Veel te kort en intensief maar ik zou proberen zo goed mogelijk naar boven te rijden en de schade op de concurrentie proberen te beperken. We starten allemaal met 30sec tussen, mannen en vrouwen door elkaar. Op het hele steile stuk moet ik even van de fiets maar voor me waren er ook al 2 mannen aan het lopen. Daarna volgt er een singletrack met wat boomwortels en daar proberen er natuurlijk 2 mannen te passeren waardoor ik van mn spoor afwijk en effe een slipper maak maar zonder erg. Ik blijf rustig en probeer weer hard door te gaan maar het feit dat er al 3 mannen passeerden die later gestart waren, was geen leuk gevoel. Een stukje verder passeer ik op mijn beurt nog enkele voorliggers en 1 dame. Allé laatst zal ik dan al wel niet zijn Het is wachten tot tijdens de podiumceremonie voor ik de uitslag te zien krijg en ik win tot mn grote verwondering met iets meer dan 3min op de 2de dame. Wow great start

1ste rit: Kudowa-Krliky 104km - 2600hm

De eerste zal meteen de langste van de 5 worden: 103km. Ik mag in de 1ste box starten en zo heb ik meteen een goed zicht op mn positie bij de dames. Aangezien ik dit jaar solo rijd en er nog vele zware etappes volgen durf ik niet goed echt vol te starten maar ik probeer toch om er een voldoende hoog tempo op na te houden. En het loont want er komt geen enkele dame over me. Wel heb ik problemen met mn zadel, die tot 2maal toe naar achteren kantelt. Maar aan de bevoorrading staan Pat, Steven en Arno klaar met de nodige tools. Door dit tijdsverlies komt er wel een dames team aansluiten, namelijk Ivonne Kraft en bikepartner Celina Carpenteira. Ik beslis wat bij hen te blijven rijden en we raken aan de babbel. Ivonne die al veel ervaring heeft in meerdaagse wedstijden, zegt dat ik beter niks kan forceren want dat de volgende dame al redelijk wat achter is en ik gisteren toch al 3min voorsprong had. Ik moet haar gelijk geven en blijf gezellig bij hen Celina heeft het wel iets moeilijker bergop. Ivonne en ik rijden om de beurt op kop. Op de technische gedeelten laat ik Ivonne voor want van deze dame kan ik nog iets leren ( Zij is dan vroegerr ook een zeer goede XC renster geweest). Met nog een dikke 10km te gaan, gaat het me toch iets te traag bergop en beslis ik om alleen verder te rijden want ik ben nog wel aan het koersen he. Ik finish als 1ste dame met 3min voorsprong op het sympathieke damesduo. We eindigen alle 3 zelfs voor de mixed duo’s! Van girlpower gesproken!!!!

2de rit: Kraliky - Stronie Slaksie: 70km - 2500hm

Deze zou een hele speciale voor me worden want vorig jaar ben ik hier zwaar gecrashed: tand afgebroken, lip opengescheurd en kaak gekneusd. Heb de wedstrijd daarna maar op halve kracht meer kunnen uitrijden want ik kon bijna niks meer eten omdat heel mn gebit pijn deed. Mn duo partner Christophe heeft me er toen op momenten echt moeten doorsleuren. Aan de start werd nog eens duidelijk gemaakt dat, door de regen van de voorbije dagen, de technische afdalingen op stenen en wortels er heel gevaarlijk bij lagen. Dus voorzichtig zijn was de boodschap vandaag. En zo heb ik dan ook gereden. Had al een mooie voorsprong op de 2e dame dus moest zeker geen risico’s nemen. Ik finisch weer als 1ste dame maar had naar mn gevoel niet echt goed gereden omdat ik té voorzichtig geweest was en zo was het net iets minder fun.

3de rit Stronie Slasky - Bardo: 60km

Deze was mn iets mindere dag. Waarom? Geen idee maar vorig jaar was de 4de rit mijn off day dus ik zal er dan wel altijd eentje hebben zeker? Proberen om me niet druk te maken en wat te genieten van het parcour en omgeving dus. Ook deze etappe win ik maar ik moet 1 mixed team net voor laten.

4de rit Bardo -  Gluszyca: 57km - 2200hm

Ik wist dat deze etappe zeer zwaar zou zijn dus startte ik iets rustiger. Ik had eigenlijk wel graag met de mixed teams gestreden maar van in de start werd al duidelijk dat ik dat idee maar beter kon laten varen. Deze dames rijden immers met een sterke man die hen duwt en trekt (koord, camelback, lint,..) dus op de beter lopende stukken zijn zij, toch zeker na al enkele dagen koersen, in het voordeel te opzichte van mij. Ik rij dus mn eigen tempo maar na 12km slaat het noodlot toe. Lek gereden in een hele mooie afdaling Ik verlies hier wel redelijk veel tijd omdat de band er niet goed afgaat, de CO2 patronen vast zitten, de voetpomp die Grzegorz (organisator die daar ook net stond) gaf werkte niet goed ,… Ook nog ns merci aan de mannen van het Dreamteam om mee te helpen. Allé nadat heel wat bikers me gepasseerd zijn, waaronder 2 solo dames, kan ik weer verder. Wanneer de paadjes smaller worden, zit ik echter vast achter tragere renners. En alhoewel ik al bijna 2uur voorsprong heb, begin ik me toch serieus op te jagen. 8 kilometer later heb ik beide dames ingehaald maar stop ik bij Pat, Steven en Arno om van wiel te wisselen want met binnenband rijden op dit parcour is echt niet verstandig. Rem moet dan ook weer bijgeregeld worden dus beide dames rijden weer voor me. Maar niet voor lang. Eenmaal mn ritme terug gevonden haal ik eerst de Poolse en daarna de Deense dame in. Geen van beiden pikt aan en ik bouw mn voorsprong weer op. Een tijd later krijg ik ook het damesteam Kraft-Carpenteira weer in t zicht. Ik rij tot bij hen en blijf wat in de buurt rijden tot ze opeens achterblijven. Ook deze etappe win ik dus maar 2 mixed teams zijn weer net voor me

5de rit Gluszyca - Kudowa Zdroj: 79km - 2600hm

Laatste maar zeker geen makkelijke rit. We krijgen weer een mooie portie wortels en stenen voorgeschoteld, super leuke afdalingen en muren om te beklimmen. Enkele van die klimmen zijn zo ongelooflijk stijl dat je de fiets moet dragen. Ik rij nog steeds in de buurt van de mixed teams, die onderling een verbeten strijd aan t leveren zijn. Maar op de loopstukken wordt hun fiets door hun respectievelijk mannen naar boven gedragen. Niet erg hoor ik rij solo en ik ben er best trots op dat ik dit alleen doe. De benen waren eigenlijk best wel goed. Op verschillende steilere klilmmen kan ik blijven rijden waar velen van de fiets moeten. Op deze stukken haal ik de dames van de mixed teams ook altijd weer in. Maar dan begint het hard te regenen en stop ik op mn windstopperr aan te doen… alle hop weer verder…. en dan begint het effe echt te gieten… krijg het zelfs wat koud… krijg flashbacks naar de Black Forest marathon waar ik onderkoeld opgegeven heb :-/….dus toch maar regenjasje aan doen. Ik verlies 2 mixed teams hierdoor wel uit het oog maar uiteindelijk moet ik niet tegen hen strijden he want ik rij in de solo categorie. Later komt het zonnetje er weer door en wordt het zelfs nog behoorlijk warm op de bike. Ik amuseer me, pik nog wat lijken op en win ook mn laatste etappe. De ontlading is groot. Aan de finish hoor ik ook dat Kris en Robby hun 2de plaats algemeen behouden hebben dus het geluk kan niet meer op.

Ik ben echt wel trots op mezelf dat ik dit solo volbracht heb. En waar ik ook heel tevreden over ben is dat ik in het algemeen klassement ook de allereerste dame ben, Met 40sec voorsprong op het 1ste mixed duo. Cool! Een wedstrijdje in een wedstrijd. En we kunnen natuurlijk Pat, Steven en Arno niet genoeg bedanken voor alles wat zij gedaan hebben zodat wij steeds weer “fris” aan de start stonden. Zij zorgden voor de bevoorradingen met onze Sponser producten, maakten de bikes elke etappe weer zuiver met de EasyWasher en zorgden dat ze ook weer elke dag tiptop in orde waren. De sfeer in ons team is super en dan maakt het allemaal zo veel leuker en dan komen de prestaties vanzelf.

Ik heb hier veel leuke mensen leren kennen, op prachtige parcours mogen koersen en de organisatie, en de hotels waar ze ons in ondergebracht hebben, is ook tiptop in orde . Het is en blijft een aanrader deze mtb Challenge in Polen (http://www.mtbchallenge.com/ )

Raid des Hautes Fagnes

Volgend teamevent: raid des hautes fagnes in Malmedy. 115km loodzware kilometers die nog zwaarder zouden zijn door de overvloedige regenval van de voorbije week. Ik had me er al mentaal op voorbereid dat ik 6H30 onderweg zou zijn...een hele boterham dus. Met nog 2 renners in de lappenmand, eentje in Bulgarije en anderen met gezinsverplichtingen stond enkel K3 (Kris,Kris en Kim) aan de start. Ik had me voorgenomen om me op de lange, lastige beginklim niet te sparen en zo al proberen een kloofje te slaan met de concurrentie. En dat lukte :-) De beentjes voelden goed en ik kon op een mooi tempo blijven rijden. En bovenal amuseerde ik mij op dit prachtige parcour. Ik wist ook dat ik me op het gezapperige tussenstuk niet steendood moest rijden want dat zou je je achteraf bekopen. Dus af en toe liet ik mn groepje rijden als er weer eentje op kop kwam die effe volle bak ging rijden maar ik kon telkens terug komen door mn tempo te blijven rijden. Ik haalde renners in die normaal allemaal een stuk voor me rijden. Vreemd! Al snel bleek dat er verschillende lek gereden hadden ( Kris Jansens zelfs tot 4x toe!!!) en sommige anderen waren gewoon zelf aan het platlopen. Tja een snelle start is hier dodelijk op deze marathon. Alles verliep vrij vlot voor mij en ik bouwde een mooie voorsprong uit. Maar dan op ongeveer 100km liep het mis. In een snelle afdaling kwam ik onverwachts in een modderplas terecht, stuur sloeg (lag er daar iets onder of zo???) om en ik werd de kant in gekatapulteerd. Recht met mn gezicht tegen de kant. Auch! Ik stond snel weer recht maar mn gezicht, nek en schouder deden wel redelijk veel pijn. Een vriendelijk Nerderlander hielp me even om mn stuur terug in de juiste positie te zetten en ik kon weer verder. Maar al snel bleek dat ook mn zadel gekanteld was. Dan rijden we zo maar verder want wou  niet nog meer tijd verliezen door dat proberen te fixen. Ik moest toch effe bekomen van de slag en moest dus ook het tempo wat drukken. Ook de volgende afdalingen reed ik toch maar wat voorzichtiger. Ik begon me een beetje zenuwachtig te maken omdat ik niet juist wist hoeveel de voorsprong was en nu zou daar zeker een stuk vanaf gegaan zijn. Dus wat harder op de tanden bijten en proberen terug het tempo wat op te drijven. Ik finish als 1ste dame in 6h09. Dus veel beter dan ik gedacht had met een half uur voorsprong op de 2de dame (die de dag ervoor wel een beetje ziek was). Maar ik ben 35ste algemeen en dat vind ik wel een mooie waardemeter. Ook beide Krissen stonden op hun respectievelijk podium dus weer een gaslaagde dag voor Team Nomadesk-Narviflex     

Thks Zoef en Majid voor de fotootjes! :-)

Ontdooien in een berghut: Black forest ultra bike marathon

Aangezien de teamwedstrijd, Malevil Cup in Tsjechië, op 't laatste moment niet door ging, holder de bolder naar het Zwarte Woud vertrokken voor de Black forest ultra bike marathon. Nog een ferienwohnung op 7km van de start gevonden...op een boerderij. Op de één of andere manier slapen we daar altijd goed en dus de 1ste nacht al direct 9u kunnen maffen? Zaaaalig! Zaterdagvoormiddag met Pat en Giovanni, die daar ook was met zn vriendin Kim, een stuk van de beginklim gaan verkennen en de beentjes voelden wel ok. Namiddag viel er af en toe een buitje maar het was niet echt koud en dat was ook de weersvoorspelling voor zondag. De start was om 7h30 dus nog even aan het twijfelen over de kledijkeuze. Misschien toch maar een kniebroek, een warmer onderhemdje en iets dikkere handschoenen? Bwah nee na een km of 5 begint de eerste klim en dan heb ik het toch te warm. Een totaal verkeerde keuze zo zou later blijken... Ik was goed mee weg in de start en kon als 1ste dame aan de klim beginnen. Wel waren er nog 3 dames vlak bij me. Ik reed mn eigen tempo en er bleef er maar eentje meer over die bijna de hele klim als een schaduw in mn wiel bleef zitten. We bleven samen rijden tot ik op ong 43km ineens bijna op mn sneuter ging zonder dat ik iets deed. Moeten stoppen en bleek dat mn achterwiel los zat???? Allé mn groepje, waarin ook de Zwiterse zat, was dus weg. Daarvoor hadden we al een paar serieuze buien over ons gehad en ze bleven maar komen. Ook de wind was ruimschoots aanwezig. Ik kreeg het na een tijdje zo ontzettend koud dat ik zat te rillen op mn fiets en bijna niet meer kon schakelen door mn ijskoude handen. Dat is dan het nadeel van wat scherper te staan zeker? Maar de Zwitserse was zelf ook maar "smalleke" dus waarom kon zij daar dan beter tegen? Ach ja zij had een extra vestje aangereikt gekregen. Maar Pat reed zelf de kortere afstand dus ik had niemand langs de kant om eventueel een regenvest of beenstukken aan te geven. Iets verder kwam ik "ijsblok" Giovanni  tegen. Hij zag het niet meer zitten en ging stoppen. Ik probeerde hem aan te sporen nog wat te proberen maar tevergeefs. Even later kwam ik terug bij een andere belg aansluiten, Ronny van W-bikescycling team, die ook in het groepje met de Duitse zat. Ook hij had het vreselijk koud en had sterk zn twijfels of het zou lukken om de marathon uit te rijden.Zelfs bergop kreeg ik het toen al niet meer warm! Toen we na ong 60km een hagelbui en stormwind te verwerken kregen, was het helemaal om zeep. Ik bleef maar rillen van de kou en Ronny drong er op aan dat ik zn regenvest even zou aandoen. Nog even tegengeprutteld want dan zou hij het nog veel kouder krijgen, maar dan toch maar gezwicht voor dat beetje warmte ;-) Bij de volgende bevoorrading op 67 km hebben we er dan met pijn in het hart de brui aan gegeven. Ze deden de nummerplaatjes van onze bikes en zeiden dat ze transport zouden regelen. We moesten boven maar even wachten want daar was het warmer. Daar werden we samen met een 5tal anderen in een berghut super goed opgevangen met dekens, verwarming en warme thee. Mochten we niet zo aan het afzien zijn van de kou, was het best gezellig geweest ;-) Over het vervoer hoorden we niet veel maar de klappertandende medebikers bleven maar binnenstromen. Ondertussen bleven Ronny en ik maar wat kletsen en grapjes maken om toch enigzins het leed van een opgave wat dragelijker te maken en goed te praten. En ja hoor dat werkt best therapeutisch. Ik ben blij dat hij daar bij me zat. Na een dik uur en een blokhut die al gevuld was met zeker 40 bikers, kregen we te horen dat er een lijnbus binnen een half uur zou arriveren om ons naar de finish te brengen. Ze hadden dit nog nooit meegemaakt. Ook op andere bervoorradingen zaten ze met een hele meute onderkoelde bikers. Wat er met de fietsen ging gebeuren konden ze niet precies zeggen. Die gingen ook opgehaald worden maar dus niet met hetzelfde transport als dat van ons. Hmmm en hoe gaan die fietsen geïdentificeerd kunnen worden? De nummers zijn er afgehaald?Geen goed idee dus. Ondertussen had Ronny al op zn Garmin gechecked hoe ver het over de weg terug naar Kichzarten zou zijn....100km...wat 100km? Hoe kan dat nou? Dus dat was ook al geen optie. Of toch want ondertussen was er al 1,5 uur verstreken. Nog ns effe checken met de hulpverleners...35km maar wel 1000hm want je moet een berg over. Alles beter dan toekomen en merken dat iemand anders met je bike gaan lopen is natuurlijk. Elk een lichtblauwe vuilzak, die we daar vastkregen, versneden tot een geweldig modieus jasje en mouwstukken en onder onze natte windvesten en echte mouwstukken aangetrokken. En weg waren we. Ze keken ons daar wreed raar aan maar we kregen toch het gezelschap van nog 3 anderen. De eerste kilometers waren nog super koud maar daarna begon ons plastic vestje toch zn werk te doen... zelfs met nog een stevige bui erbij. En er zat idd nog een lange klim in maar we waren al blij dat we daar weg waren en we hadden toch wat kilometertjes te weinig gereden he ;-)
Een heel speciale ervaring vandaag maar wat ik ook onthoud is dat de conditie momenteel echt wel snor zit. Ik had hier zeker een 2de plaats behaald!

Thks aan Ronny voor de compagnie en Kim die me een drinkbus heeft aangegeven.
Ah ja Pat kon de 77km wel tot een goed einde brengen. Hij heeft tijdens de laatste klim zelfs het gezelschap van het zonnetje gehad 

drukke maand

Er zijn zoveel wedstrijden in juni dat ik zelfs weer wat achterop zit met de verslagjes. Hieronder dus een overzicht van de voorbije 3 wedstrijden.
De dag na de marathon in Waimes reed ik een wegkoers in Begijnendijk. Wou er een 3daagse van maken om nog ns lekker wat bij te trainen. Dus ook met de fiets naar Begijnedijk en terug. Wel mooi in het wiel van mn ventje ;-) De koers zelf was een nerveuze bedoening. In de 2de ronde werd er al gevallen op het enige molshoopje dat in het parcour zat. Gelukkig zat ik goed vooraan en had er geen last van. Ik had me voorgenomen om er gewoon een snelheidstraining van te maken en dus mooi in het peleton mee te rijden. Maar dat lukt me dus blijkbaar niet. Van het moment dat ik er zie wegspringen word ik al nerveus....ik wil meedoen!!!! En voila we waren dus vertrokken. Na 25km reed ik al met een 3tal voorop maar lang duurde het niet voor het peleton in gang schoot. Ik ging nog een paar keer mee maar uiteindelijk zou geen enkele vluchter het halen en werd het een massasprint. Iets waar ik liever niet aan meedoe. Maar dacht het toch even te proberen tot ze weer tegen me reden en ik het fietspad moest opspringen. Ben dan maar gewoon achter het peleton over de meet gebold. En blijkbaar had mn derailleur ook een tik gehad want die stond tegen mn spaken :-( De dag erna stond ik aan de start van de Hagelandse chrono met veel vraagtekens want de beentjes doen nu, na 2 dagen koersen, toch wel wat pijn. Maar ach de bedoeling is om er sterker uit te komen he. We waren laat vertrokken dus ik moest hele stukken alleen rijden. En dan heb ik het dus moeilijk om er een constant hoog tempo op na te houden maar regelmatig zag ik een tragere biker voor me opdoemen en dan had ik weer een mikpunt. En zo kon ik er toch het tempo wat inhouden. De zwaardere stukken deden wel serieus pijn maar "no pain no gain". Ik was dan ook echt verwonderd dat ik nog de beste tijd bij de dames neerzette. 2 overwinningen op 3 dagen dus heel tevreden op naar de volgende maraton een week later. De week werd echter serieus verstoort door het slechte, totaal onverwachte nieuws  dat mn werkgever, Aviapartner, zn licentie om de afhandeling op de luchthaven in Zaventem te doen, kwijt is. Vanaf november is het dus gedaan en zitten we allemaal zonder werk. We worden misschien wel overgenomen door Swissport of een deel van ons moet naar Flightcare maar aan welke voorwaarden,... Onzekerheid tot november dus :-( De trainingen lukten dan ook van geen kanten. Na een uur stond ik telkens weer thuis want het lichaam wou echt niet.
Ik moest me dus weer herpakken want zo zou het niet lukken. Er is toch niks aan te doen dus proberen om de gedachten te verzetten. Zondag als opwarming voor de marathon van La Reid dan maar een toertochtje gereden hier in Diest. De benen voelden terug wat beter. Oef...

Maandag dus Ardennes trophy, toch één van de zwaarste marathons in België. Samen met Kris van ons hotel in Spa naar de start gefietst. Al een stuk van het parcour meegenomen dus was in elk geval goed opgewarmd :-) De start verliep vrij goed. En eigenlijk niet alleen de start... ik amuseerde me echt op dit parcour en dan loopt de rest ook wel lekker. Ik kon er een goed tempo op nahouden en bouwde steeds wat meer voorsprong op. Ik had zelfs de indruk dat sommige klimmetjes helemaal niet zo lastig meer waren als de voorbije jaren. Nice feeling! :-)  Heel even was er wel wat paniek toen ik mn volle drinkbus verloor terwijl de andere juist helemaal leeg was. Terugkeren dan maar en mn groepje laten rijden. Daarna waait er nog een loshangend afspanningslint in mn wiel maar voor ik dat goed en wel doorheb, is het al helemaal in mn cassette gedraaid. Damn krijg het er niet onmiddellijk volledig uit maar uiteindelijk lukt het en kan ik weer verder. En als afsluitertje verlies ik daarna nog eens een drinkbus maar deze keer heb ik er nog eentje en moet ik niet terugkeren. Ik finish als 1ste dame met een mooie voorsprong van 15minuten 

Tja GT geeft je vleugels he ;-)

Nog even een extra bedankje aan Ewa en Dennis van Easy washer. Heb mn model ex-1030, waar ik trouwens zeer tevreden over ben, mogen inruilen voor de ex-1028 waardoor we weer net iets mobieler worden.

En aan B&D technics want door hen kan ik met nog lichtere wielen rijden :-)

Back on track

Na Houffalize wat gesukkeld met de rug waardoor ik spijtig genoeg in Offenburg de strijd moeten staken heb. Alles zat geblokkeerd. Dus weekje kalmaan met bezoekjes aan dokter en osteopaat. Daarna ging het stillaan beter. En maar goed ook want de eerste echte Ardennen marathon van het jaar, les cîmes de Waimes, was in aantocht. Dus vorig weekend weer eens stevig getrained. Zaterdag de Bilzen classic gereden met oa Pat en Jean. Jean koos voor de 180km terwijl Pat en ik 138km afmaalden. De dag erna reed ik de chrono in Mazy. Voor zo een kleinschalige organisatie was deze perfect georganiseerd. Een dikke pluim daarvoor! Het was een snel parcour met veel veldwegen en bredere paden maar mooi afgewisseld met leuke singletracks op privéstukken van 5 kasteeldomeinen. Alhoewel ik de beentjes wel wat voelde van de dag ervoor kon ik toch de overwinning binnen halen. Maar tijdens dat weekend heb ik wel ergens een kleine verkoudheid opgelopen. Doeme toch...dit kan toch weer niet waar zijn met Waimes in aantocht. De voorbije 2 jaren heb ik daar dus telkens moeten opgeven omdat ik ziek was. Is die koers vervloekt voor mij? Allé me een hele week extra goed verzorgd en goed gerust en het heeft geholpen. Had vandaag enkel nog een beetje een verstopte neus maar voor de rest voelde ik me niet ziek dus het zou misschien nog wel meevallen. Tijdens de opwarming met Kris en Jean voelde ik wel dat ik niet te hevig zou moeten starten want zo lekker liep het precies toch niet :-( Sofie DeWulf vertrok nog al hevig maar na 150m ging ik haar toch terug voorbij. In de beginklim draaide het nog wat vierkant maar daarna kwam ik er wel wat door. Had niet echt een supergevoel maar blijkbaar lag mn tempo dan toch niet zo laag want heb altijd op kop gereden bij de dames en kwam mannen tegen die normaal toch wel wat voor me rijden. Ik win uiteindelijk met bijna 14min voorsprong op Katja Cauwenbergh en word 75ste algemeen van meer dan 600 deelnemers . En de ban is gebroken want heb nog ns kunnen uitrijden ;-) Gelukkig maar want vind het echt een leuk parcour met veel wortels, leuke klimmetjes en afdalingen. Wil ook Pat, Steven en Arno nog bedanken voor de bevoorradingen. En natuurlijk de supporters en sponsers.




Kris Henderieckx reed een dijk van een koers en werd 2de algemeen, Wouter werd 12de, Jean moest helaas opgeven met maagproblemen. Peter kroop eindelijk nog eens op zn mountainbike en amuseerde zich op de 65km

Houffalize Open Tour (HOT)

Een 3daagse wedstrijd in Houffalize, het mekka van het Belgische mtb, daar moesten we als marathonteam zeker aanwezig zijn. De wedstrijd bestond uit een proloog, startronde  + ronde over het oude wereldbekerparcour, op vrijdagavond gevolgd door 2 marathons van respectievelijk 70km en 80km op zaterdag en zondag. Vooral voor de proloog had ik een beetje schrik. Deze is maar 12km dus kort en krachtig en helemaal mijn ding dus niet. Bovendien zat de legendarische afdaling Fosse d'Outh erin en die had ik nog nooit afgereden.Mn tactiek was dus de schade wat proberen te beperken en zo weinig mogelijk tijd proberen te verliezen op d andere dames. Vrijdagochtend begonnen de kriebeltjes al. Damn dat is nog lang om nu al zenuwachtig te zijn. Dit wordt dus een lange dag. Rond 14u alvast het parcour gaan verkennen en voila....zenuwtjes weg en alles terug onder controle :-) En de proloog is eigenlijk best goed verlopen. Wel wat opstroppingen in de eerste afdalingen maar heb vanaf t begin op kop gereden bij de dames. Toen Patrick me in de laatste halve ronde zei dat ik bijna 3 minuten voor had , heb ik een klein beetje getemporiseerd met het oog op de volgende dagen. Met een voorsprong van 2,5min kwam ik als 1ste dame over de meet. Die nacht wel heel slecht geslapen omwille van hoestaanvallen dus voelde me niet echt fris aan de start van de volgende etappe. En zo voelde ik me de rest van de koers ook + in de eerste helft dan nog redelijk veel rugpijn. De eerste en de laatste kilometers waren het zwaarste, het middenstuk was wat vlakker en sneller.Er stond bovendien veel wind dus het was aangewezen om op dat middenstuk in een groepje te zitten maar helaas moest ik de grootste stukken helemaal alleen afmalen. Toch lukte het me om met ong 10min voorsprong op de 2de dame te winnen. De marathon was wel iets langer en meer hoogtemeters dan voorzien namelijk 75km en 1380hm. De volgende ochtend had ik beter geslapen maar kon ik bijna niks eten bij het ontbijt. Doeme toch. Maar ik had al wel een voorsprong van een dikke 12min dus moest het echt niet gaan kon ik nog altijd proberen bij de 2de dame te blijven en dan zou er nog geen probleem zijn. In tegenstelling tot gisteren,toen ze ons via een smal wegje stuurden wat al van in de 1ste km opstroppingen gaf,vertrokken we nu wel over een brede asfaltklim. Achter me scheurde het peleton dus had al zeker een beetje voorsprong. De volgende klimmen viel het me op dat precies iedereen een slak geworden was ;-) In tegenstelling tot gisteren moest ik geen enkel groepje laten rijden en deed ik zelfs nog redelijk wat kopwerk. Vanaf kilometer 30 begonnen mn benen wel wat pijn te doen. Het temporijden ging nog meer dan behoorlijk maar de steiler klimmen gingen iets moeizamer. Ik had echter nog van niemand gehoord hoe ver ik voor lag dus was er wel niet gerust in. Op een gegeven moment hoor ik iemand zeggen dat hij door een dame gepasseerd was als hij aan de bevoorrading stond. Damn die kan dus niet ver achter me zitten.... De volgende (en laatste)keer dat ik Pat zie vraag ik hem hoe dicht ze bij me is en hij zegt dat ik een kwartier voor ben...tja paniek voor niks geweest dus. Met 18min voorsprong win ik ook deze laatste etappe en bijgevolg ook het algemeen klassement. Ook deze etappe had meer hm dan voorzien namelijk 2100 ipv 1800 op 82km Heel het team presteerde super. Kris Henderieckx werd 1ste Master (2de algemeen), Kris Hertsens 2de master, Jeffry 3de fun, Jean Biermans 8ste master en Dennis heeft zich geamuseerd ;-).  Het was weer een fijn bikeweekend!

Dank aan alle sponsers want door hen staan we telkens met topmateriaal aan de start en na de finish zorgt de easywasher ervoor dat alles in een mum van tijd weer zuiver is...zalig toch!

En natuurlijk ook bedankt aan alle supporters....is echt zalig zo aangemoedigd te worden.

Effe iets anders

Zoals ik al aangekondigd had, heb ik een heel mooi kado gekregen om mn Belgische titel te vieren namelijk een duosprong. Dit is al van kindsaf een droom van me die ik echter nog nooit kon waarmaken. En vorige zondag was het zover. Op paasdag dus onder een schitterend zonnetje op het vliegveld in Schaffen. Na het nodige papierwerk werd er een instructeur gezocht. Het werd een goed gespierde vent dus dat kon al niet meer misgaan ;-) Effe wat uitleg over wat er juist gaat gebeuren en wat ik moet doen, pakje aantrekken en met het 2de vliegtuig kon ik al vetrekken. Nog steeds geen zenuwen of schrik maar dat zou, dacht ik, nog wel komen van t moment dat ik naar de open deur zou moeten gaan. Maar niks hoor... ik had zoveel vetrouwen in Rohny dat ik gewoon rustig bleef. Voor ons sprong een groep die formaties vormen (cool!). Nu is het onze beurt dus we schuiven naar de deur. Harnas vastnemen, ellebogen goed naar achter, hoofd op de schouder van de instructeur, benen goed onder het vliegtuig geplooid en off we go.... wow die eerste seconden.... vallen in het niets... en dan zweven in de lucht.... machtig gevoel. Heel het gebeuren werd gefilmd dus de cameraman hangt net voor mn neus (leuke job trouwens ;-) ) . Ik probeer te wuiven en te lachen (wat redelijk goed lukt want ik amuseer me echt) maar wel niet simpel met die wind. Na een 50tal seconden wordt de parachute opengetrokken. Ik mag zelf ns proberen sturen. "En voel je je goed, niet misselijk?" " Nee hoor alles ok" "Specialleke doen?" " euh ja!" En plots draaien we tegen redelijke snelheid rond in cirkels. Beter dan welke attractie ook hoor. Net op tijd vliegen we gewoon terug rechtdoor want nu begin ik het wel wat in mn maag te voelen ;-/ . Landing komt eraan...beentjes naar voren en een zachte landing in de grindcirkel. Heb een paar dagen met een smile op mn gezicht rondgelopen en al zeker 5 keer het DVD'tje van paracentrum Vlaanderen bekeken. Dit wil ik ooit nog doen maar dan wel alleen. De volgende nacht kon ik wel niet in slaap geraken...heb de sprong nog zeker 10keer over gedaan ;-)

Op paasmaandag reden we in Grand-Halleux met het team onze eerste wedstrijd op onze nieuwe GT Zaskar carbon Team bike. Na zo een hoogte en snelheidstraining van de dag ervoor kon het natuurlijk niet mislopen :-) Ik won de wedstrijd bij de dames, net als teamie Kris Henderieckx bij de masters 1, de andere Kris had pech en reed tot 3maal lek maar deed er dan nog maar een "strafronde" bij. De luchtkwaliteit bleek chter niet echt goed want na de wedstrijd kreeg ik weer hoestaanvallen die nu al een paar dagen aanhouden. Hopelijk zijn de luchtwegen weer in orde tegen vrijdag voor de 3daagse wedstrijd in Houffalize.

Kellerwald

Na de chrono's in Andenne (een heel mooi parcour trouwens) en Olne-Spa-Olne, waar ik respectievelijk 1ste en 2de werd, reed ik dit weekend een echte marathon.

We zakten met het team (en Robby Meul)af naar Gilserberg (Duitsland) om de Kellerwald bike marathon te rijden. 3 rondes van 40km met een totaal hoogteverschil van 3200m al direct redelijk zwaar om het seizoen te beginnen ;-) Het is een typische Duitse marathon met veel schotter, lange klimmen, kortere steile klimmen en snelle afdalingen. Op een paar "single track"afdalingen was het wel oppassen geblazen om geen stukken te rijden door takken en stenen zoals Jeffry heeft mogen ondervinden. Hij moest de strijd staken door een afgebroken pad (dikke tak in zn wiel). Zaterdag de helft van het parcour verkend. Enkel Kris, Robby en Pat deden al een volledige lus maar voor mezelf vond ik dat een beetje te veel. Daarna nog pastaparty en gezellig samen wat drinken in het hotel. Altijd leuk met zo n toffe teamies.

Zondag om 9u vertrokken we voor een aanlooplus achter de wagen. Altijd een gevaarlijke gedoe vind ik met al het getrek en geduw maar ellebogen open het komt wel goed ;-) Ik was goed weg en op de eerste offroadklim zocht ik mn omslagpols op. Kwestie van me niet op te blazen want heb deze marathon in het verleden al 3 keer gereden en telkens was het toch effe doorbijten om aan die laatste ronde te beginnen. Iets voor het einde van de 1ste ronde merkte ik precies dat mn achterband aan het leeglopen was. Bij Pat drinkbussen en een Sponser gel aangenomen en effe verwittigd van leeglopen (waarschijnlijk een foutje in de band want de rest rijdt met hetzelfde type en enkel deze heeft dat probleem:-/ ). Hij ging aan het volgend punt klaar staan met een ander wiel. 5km verder moest ik echter toch stoppen om bij te pompen. Damn waarom had ik dan toch daarjuist niet effe langer gewacht tot hij het wiel had. Hele groepjes bikers passeerden me, waaronder Mieke Deroo. Ook moest ik hierdoor mijn groepje met oa Johan De Baets laten rijden. Had totaal geen idee meer op welke plaats ik aan het rijden was. Allé daarna nog ns effe moeten stoppen en 15km later kon ik van wiel wisselen. Volgens Pat reed ik op de 2de plaats en was de 1ste ( een Duitse) niet lang geleden gepasseerd. Mieke was me ook weer voor de 2de keer voorbij gereden maar ik kon haar snel weer inhalen en ze was deze keer eigenlijk ook geen concurente want ze reed maar de 80km. Het duurde nog een tijdje voor ik de Duitse in het zicht kreeg en op het einde van de 2de ronde had ik haar zo goed als te pakken. Een paar secondjes bij Pat gestopt voor gellekes en een drinkbus en aan de 3de ronde begonnen. Begon telkens met een lange klim maar waar je wel een redelijk goed overzicht had maar de Duitse was nergens te bespeuren...hoe kan dat nu...heeft die juist sprintbonen gegeten of zo? Allé begin weer aan een inhaalrace. Eén voor één haal ik eenzame bikers in en in de verte zie ik ze precies rijden. Weer bij Pat toegekomen vraag ik waar ze ergens zit maar volgens hem ben ik 1ste dame??? Deuh snap er niks meer van maar ok ik vetrouw erop en moet dus niks meer forceren. Aangekomen word mn chip gescand en op mn briefje staat dat ik 2de in mijn categorie ben??? Beetje teleurgesteld zeg ik tegen Pat dat ik maar 2de ben. Kan niet volgens hem. Hij bevoorraadde iedereen van het team dus heeft goed gezien dat er geen andere dame tussen zat, net zoals Marve van Reevax en Eline die er ook zeker van was. Op de uitslag sta ik zelfs maar als 3de dame algemeen. De eerste 2 zouden een half uur voor me zijn toegekomen. Tja lijkt inderdaad wel veel maar ik ben ook nog niet top dus ja... Maar bij navraag blijkt dus dat die dames maar 2rondes gedaan hebben...waren te laat om nog aan de 3de ronde te beginnen... dus toch gewonnen! De rest van het team deed het ook zeer goed. Kris Hertsens 2de master2, Kris Henderieckx miste net het podium door een lekke band in de voorlaatste afdaling en Jean Biermans reed ook zeer sterk. En Pat heeft een stevige intervaltraining gedaan door iedereen 2x per ronde te bevoorraden met de GT Zaskar en een zware rugzak vol met bidons :-). Ook wel leuk is het feit dat op mn tempo voor de 120km zelfs 2de of 3de dame op de 80 was... Dus zo laag lag mn snelheid dan toch niet ;-)

Dank ook aan alle sponsers die dit allemaal mogelijk maken

laatste strandrace en marathonseizoen komt eraan

De laatste strandrace werd 13 maart in Knokke gereden. Ondanks protest van enkele dames dat we ook de lange afstand willen rijden, mochten we dus enkel 23km racen :-( Veel te kort voor mij natuurlijk. De dag ervoor hadden we ook teamvoorstelling gehad op een mountainbikebeurs in Haacht waar we ook met een standje stonden. Een hele namiddag en avond rechtstaan en rondlopen is nu wel niet echt een goede voorbereiding op een koers en dat heb ik ook gemerkt. Amai mn benen... Maar heb de schade kunnen beperken en ben toch nog mooi als 2de op 39 dames gefinished na Joyce Vanderbeken. Teamie Kris Henderieckx had ook een wat mindere dag, Kris Hertsens moest noodgedwongen verstek geven omdat hij niet mocht starten wegens niet vooringeschreven :-/
En zo sluiten we het winterseizoen met de strandraces dus af en op naar de lente en de Ardennen parcours. Eerste koerske naar aanloop van de marathons is traditiegetrouw de chrono in Sart-Tilman. Een wedstrijd van 55km en nog niet overdreven zwaar om te beginnen. De massastart om 8h30 lieten we aan ons voorbij gaan wegens te vroeg ( en t seizoen duurt nog lang he). Dus samen
met Kris Henderieckx, kris Janssens en Wouter Hertsens bij een van de laatsten vetrokken op de chrono. Had de voorbije week goed kunnen trainen en zelfs de dag voor Sart-Tilman nog 4uur afgehaspeld. Dus de verwachtingen waren niet al te hoog maar zou er een goede training van maken. Als we dan ook nog zonder opwarming vertrekken wordt het me dus snel duidelijk dat het een pijnlijke bedoeling zou worden...amai die beentjes doen pijn. Eerste 25min nog het gezelschap gehad van Kris en co maar daarna stond ik er alleen voor. Het nadeel aan zo laat starten is dat ik soms echt helemaal alleen aan het rijden was zonder dat ik iemand voor of achter me zag. En dan heb ik het moeilijk om mn tempo te houden. En andere momenten, waar alle afstanden samenkomen, kom je dan weer tussen een meute toeristen terecht waar je niet altijd onmiddelijk kan passeren. Maar ach t zonneke schijnt, zit in de ardennen te rijden en het is allemaal nog niet zo belangrijk dus ik heb me goed geamuseerd. En als dan blijkt dat ik, tegen mn eigen verwachtingen in, de snelste tijd bij de dames heb neergezet was dit zeker een geslaagde dag. Teamie Kris werd 2de op de chrono. Achteraf heb ik gehoord dat er veel lekke banden waren maar niks van gemerkt dus de NoZisch in de Schwalbe banden heeft zn werk weer gedaan. Ook de Easywasher heeft zn nut weer bewezen. Aan de afspuitstand stond zo een megafile maar daar heb ik geen last meer van. Gewoon aan de wagen mn fietsje proper spuiten terwijl ik mn Sponser recup drankje binnenwerk...zalig...
Pat heeft ook pas een GT Zaskar aangeschaft en heeft m in Sart-Tilman op de toertocht getest. Hij had er vroeger al eentje maar die werd gestolen. Amai was die enthousiast na de rit. Zalig om zien. Kon niet zwijgen over het klim- en stuurgedrag van de bike. I like it als mn ventje gelukkig is ;-)

strandrace De Haan

Deze strandrace stond oorspronkelijk 26december gepland maar werd verzet naar 27februari.
Was daar op dat moment zeer content mee want had anders verstek moeten geven omdat ik op dat moment nog geen schoenen kon aandoen. Beide hielen lagen open na een weekendje Ardennen met"snowbiken/wandelen" in een halve meter sneeuw en langlaufen.

Maar nu bleek het uiteindelijk ook weer niet het ideale moment te zijn want het weekend ervoor werd ik geveld door buikgriep. Ach ja heb een week de tijd om terug op krachten te komen dus dat zal wel lukken zeker? Niet dus.... de snelle stukken lukten nog wel maar op de echt zware stukken kwam ik kracht te kort. Ook miste ik de start volledig... had het koud omdat je al een 15min op voorhand in de startbox moet staan...benen blokkeerden... kwam geen meter vooruit.

Heel even dacht ik aan opgeven maar dat doen we niet zo gemakkelijk he ;-) dus doorbijten en hopen dat het betert. Maar de power ontbrak. En om het nog wat erger te maken , maak ik in de laatste halve ronde nog van dichtbij kennis met het mos/algen op een golfbreker. Krijg nog een Sandman op me... dus het bewijs is geleverd dat deze niet overal overheen komen met die banden van 3.8 dik ;-). Maar had me wel serieus pijn gedaan ( elleboog, knie, enkel, lies ). Uiteindelijk dus als 3de gefinished. Al bij al niet slecht na een offday maar nu weet ik dus dat je zo snel niet hersteld van buikgriep :-(

Teamie Kris Hertsens werd knap 8ste alg en 3de master (met een nog niet genezen gebarste teen), Wouter had ook wat problemen en werd 32ste alg, Kris Henderieckx moest verstek geven door ziekte

busy busy busy

Mn dagen waren de laatste weken redelijk vol gepland... dagen van 24u zouden af en toe verlengd moeten kunnen worden tot 26u of zo. Familiebezoekjes, verjaardagsetentjes, Waasland MTB school die in Diest kwamen trainen, enkele fotoshoots(!), trainen, werken en dan ziek worden (buikgriep :-( )

De fotoshoots waren super. Had Tom Vander Heyden (http://www.tomvh.be/) kunnen overtuigen om de teamshoot te doen. Locatie: de Rode Berg in Engsbergen. Tom moet zeker afgezien hebben met zo een zotte bende maar t resultaat mag zeker gezien worden. Denk niet dat er veel ploegen zijn met zo een originele teamfoto's.

Een dikke week later stond er dan alweer een shoot met Tom gepland. Waren al bijna een jaar bezig om een datum vast te leggen dus gingen deze dan ook niet meer verplaatsen omdat de teamshoot ertussen gekomen was. Nu had Tom een assistent meegebracht, Koen Misseur, zelf ook hobbyfotograaf. Toen ik op de stadswallen toekwam kon ik mn ogen niet geloven... ze hadden daar al een contructie gemaakt met een "zwevende" camera. Wow I'm impressed.

Heb al enkele foto's in sneakpreview kunnen zien en die zijn weer super. I'm a fan....

Hieronder vind je al een link van Koen zn blog met enkele foto's van mij
http://bit.ly/hOQPG6

Foto's van Tom volgen nog...

Bolderberg

Waarom is geen regionaal XC wedstrijdje rijden als training? Tja ben om een of andere duistere reden niet zo te vinden voor XC maar t brengt wel ns wat variatie in de trainingen. T zal pijn doen maar slechter zal ik er niet van worden he ;-) Dus op tijd met t bikeske naar Bolderberg vertrokken. Tegen de tijd dat ik daar toekwam, had Pat had me al ingeschreven en kon ik dus al direct t parcour gaan verkennen. Een snel parcour met enkele singletracks en een 3tal bergskes die wel ns pijn zouden kunnen gaan doen na een aantal rondes. De senioren vertrokken als eerste,een minuut later de dames, juniors en masters voor 1 aanloopronde van 4km en dan nog 5 rondes van 5km. In de eerste klim zat ik al direct vast achter een val van Nele. Direct goed om adrenalinestoot te krijgen dus vlammen maar... In de 2de ronde echter voelde ik dat mn voorste band leeg aan t lopen was (tja tegen advies van mn vriend in, wou ik gisterenavond nog mn banden tubeless maken) En ik had juist niks meegenomen ("t is toch maar een training" :-/). Pas na 2 rondes met platte band rondgereden te hebben ( en dus supervoorzichtig in de bochten), kon ik effe wat lucht bijpompen ( thks Luc). Dat was goed voor een halve ronde. Dan een bommeke van Pat gekregen en daar heb ik het bijna een ronde mee uitgehouden voor ik weer helemaal plat stond. Wou net opgeven toen ik merkte dat Pat in de vlucht nog een bommeke in mn truitje gestoken had. Moed weer bijeen geraapt en weer een halve ronde verder. En dan was het echt game over. In t vervolg toch maar altijd een binnenbandje meenemen zeker. Spijtig want had al meer dan een minuut voorsprong op de 2de dame toen ik de eerste keer bijpompte. Maar hou er al bij al toch een goed gevoel aan over. Daarna nog met een omwegje naar huis gereden

Kim

Strandrace Blankenberge

Gisteren nog een paar uurtjes rondgelopen op Velofollies. Niet echt ideaal voor een wedstrijd maar wou toch een paar mensen een bezoekje brengen ;-) Na de teamvoorstelling van Versluys Evenza naar Blankenberge vertrokken en nog net op tijd daar om een uurtje los te rijden en een paar stukjes van het parcour te verkennen voor het donker werd.
's morgens stond verzorger Steven al klaar aan de inschrijving met onze nieuwe teamkledij. Altijd leuk om de dag mee te beginnen ;-) Het slechte nieuws was dat teamie Kris Hertsens door omstandigheden verstek moest geven. Dus maar met 3 Nomadesk-Narviflexers aan de start : Kris Henderieckx, Pat ( in de winter kan hij zelf al een meerijden ipv bevoorraden he) en ikzelf. De dames, dit maal met een lintje aan de helm gebonden zodat we elkaar tussen al die mannen zouden kunnen terugvinden, vertrokken een paar minuutjes voor de heren. Mn start was goed. Maar aan het zware keerpunt in Zeebrugge nam ik, naar minder goede gewoonte, weer het verkeerde spoor. Ik kon wel blijven rijden maar ik voelde mn benen vol lopen. Ik kwam dan ook maar als 4de van het strand af. Maar nog voor we op het langere stuk asfalt waren, zat ik terug in 1ste positie. Ik had wel het gevoel dat Ine Gantois me op de hielen bleef zitten. Ik weet dat zij in volle voorbereiding op de Cape Epic zit en dus al redelijk goed in conditie is. Dus ik hield er wel degelijk rekening mee dat ze misschien zou terugkomen. Maar dat bleek dus niet nodig want ik bouwde mn voorsprong beetje bij beetje uit. Toch was ik de laatste halve ronde pas echt wat op mn gemak en wist ik zeker dat mn 2de overwinning in een belgische strandrace binnen was. Kris werd knap 5de dus dit was weer een geslaagde wedstrijd voor Team Nomadesk-Narviflex. Thks aan Steven en Arno voor de bevoorrading van onze Sponser drank. Ook een dikke merci aan de supporters die speciaal voor mij naar Blankenberge waren afgezakt en natuurlijk aan de anderen langs het parcour die me zo aanmoedigden.
Volgende afspraak in De Haan


Kijk ook op onderstaande link voor een interview met mountainbike.be http://www.mountainbikemovies.net/?p=984

Check this out

Bedankt aan alle sponsers om dit mogelijk te maken:

Goede voornemens voor 2011. Blog terug up to date houden. Sorry heb het wat verwaarloosd gehad. Vergeet trouwens ook niet af en toe een kijkje te nemen op de teamsite : http://www.teamnomadesk-narviflex.com/ . Ja de naam is idd verandert want we hebben een nieuwe hoofdsponsor bij. (http://www.narviflex.be/). Je gaat ons dit jaar zien rijden op een GT Zaskar , een super fietske (voorlopig op model 2010 tot model 2011 er is-- en dat laatste zal zeker opvallen!!! Wait and see ;-) ) Verder worden we dit jaar ook verwend door BBBparts; Sponser sports food; Raps sschoenen; Lizardskins; Genuine Innovations. De kledij is nog steeds het topgamma van NoDrugs.

2010 heb ik in november mooi afgesloten met een overwinning van de strandrace in De Panne. Mn eerste Belgische strandrace in België die ik op mn naam kan schrijven. En het smaakt naar meer ;-) Maar we zullen wel zien hoe het verder verloopt want de strandraces zijn eigenlijk maar een onderdeel van de training en geen doel op zich (aldus mn trainer Kris Henderieckx ;-/ )

8 januari 2011...strandrace Egmond-Pier-Egmond...einde van de winterslaap... De laatste weken waren er wel met een paar fysieke ongemakken. Eerst bijna een week geen schoenen kunnen aandoen omdat t vel van mn hielen was na een weekendje Ardennen. Wat trouwens een zeer leuk weekendje was met teamies Kris en Kris en het Waasland MTB team. Vrijdagavond een nachtritje gedaan bij temperaturen van bijna -10° en 40cm sneeuw. Was dus meer stappen dan rijden maar de sfeer zat er goed in. Eenmaal terug in het huisje deden mn hielen al een beetje pijn. De dag erna weer bijna 4uur op pad (wandelen met af en toe biken ) met een bloedblaar als gevolg. Niet erg he...ga me sterk houden tussen al die venten...opensteken en ontsmetten. Zondag werd er voor gekozen om te langlaufen. Goed voor mij want perfecte conditietraining maar niet voor mn hielen. Na de tocht zagen mn sokken rood van het bloed en ja al het vel van mn hielen. Paar dagen geen dichte schoenen kunnen aandoen en dus ook niet biken :-( Het weekend erop kon ik terug op de fiets. Oef kan ik toch nog een beetje trainen voor Egmond. Niet dus...dinsdag buikgriep....weer 3 dagen van de fiets. Al bij al dus maar een weekje kunnen trainen voor de allergrootste (qua deelnemers) strandrace van de Benelux. Maar ach is toch nog maar "spielerei" volgen trainer Kris ;-) Patrick moest vrijdag nog werken dus wij kwamen als laatste toe in het hotel waar we uitgenodigd waren door Johan Gantois. Wat een leuke bende zeg... hebben nog tot middernacht in de bar zitten babbelen en lachen. En dan D-day. Veel grote namen aan de start (zowel bij de heren als dames). Had nog graag het parcour volledig verkend maar daar was spijtig genoeg geen tijd meer voor. Ok dan zo maar en we zullen wel zien. 18kilometer op en dan weer 18km terug naar finisch. Niet echt te vergelijken met onze strandraces dus. We vertrokken met 6 à 7bf tegenwind. Alles bleef in een grote groep samen. Het strand lag er hier en daar slecht bij en het was dus met momenten echt gevaarlijk rijden in zo een grote groep. Wel leuk dat ik op de heenweg stukken kon samen rijden met mn trainer Kris. Raar gevoel om in een koers ineens langs Kris, dan weer langs Kevin of Nicolas te rijden. Bij het keerpunt geraakte ik echter in een verkeerd spoor doordat ik moest uitwijken voor iemand. Kon nog effe verder stoempen maar dan moest ik toch even van de fiets. Doeme niet goed bezig Kim. Moed terug samengeraapt en dan maar vlammen op het verharde stuk. Had totaal geen idee in welke positie ik reed maar had al wel terug een heel deel dames ingehaald toen we terug het strand op reden. Nu ging het wel een pak sneller op het strand en ik voelde me wel goed. Maar dan maak ik weer een crusiale fout door iemand te volgen die het verkeerde spoor koos. En daar stak ik dan. Gewoon vast... terug vertrekken ging zelfs niet... en links staken ze me allemaal weer voorbij... effe zakte de moed me weer in de schoenen. Maar ik ga me niet laten kennen dus loop ik terug naar de waterlijn en vandaar kan ik wel terug vertrekken. Kop in de kas en rijden maar. Ik passeer terug verschillende dames en finisch uiteindelijk als 3de . Joepie eer gered en toch een podiumplaats ;-) Eerlijk gezegd was de koers wel veel te kort voor mij. But I'll be back om te strijden voor de hoogste plaats.
Kim