Strandrace De Haan

Gisteren voor de laatste keer in Saeco tenue gekoerst in de Haan. Het voelde al alsof ik voor Nomadesk reed maar ja officieel pas vanaf 1 januari. Al vroeg naar t zeetje vertrokken om het parcour eens kunnen gaan te verkennen want wou niet dezelfde flater begaan als in de start vorig jaar. Toen ging ik met een groepje rechts rijden en bleek dat we links het strand af moesten... Dus nu met mn toekomstige teammaatjes Kris en Kris, mn vriend Pat en Kristien Nelen al een heel deel van de ronde verkend. Na de verkenning droge kledij aangedaan aan de auto maar ik had misschien toch wel beter naar de kleedkamers gegaan want het was stevig aan het regenen en waaien waardoor ik het verschrikkelijk koud had. Voor de start nog effe op het strand wat proberen warm te rijden maar dat is niet echt meer gelukt. Volledig mn start gemist en omdat ik het zo koud had, draaide het in het begin vierkant. Had het gevoel dat ik allerlaatste van het pak aan het rijden was en ik had er totaal geen zicht op waar de andere dames zaten. Eenmaal op dreef begon ik me wel goed te voelen. Aan de hoge duin die we moesten oplopen, zag ik ineens een Lotto dame ( ook een Kim) voor me. Aan het keerpunt had ik al een gaatje maar wind tegen zat ik in een groepje dat in het begin nog wel ronddraaide maar al snel deed ik meer kopwerk dan een paar mannen en uiteindelijk werd er bijna niet meer overgenomen. Gevolg een andere groep kwam terug met de Lotto dame erbij. Waar we het strand weer af moesten, nam de gast die bij Kim bleef, ineens een uiterst links spoor. Zij mee dus ik ook. Ja watte ... dat was dus absoluut niet de goede keuze. Gelukkig reed zij voor mij vast waardoor ik wel voor haar de duinen in kon maar wel na de rest van de groep. Zal in het vervolg missschien toch maar op mn eigen instincten vertrouwen zeker. Tegen dat we aan het brugje waren, had ik wel terug aansluiting bij de groep want dat stuk kon ik wel goed doorvlammen. En dan weer aan die hatelijke loopduin zag ik mn volgende slachtoffer lopen: Kristien Nelen. Ook met haar kon ik een klein gaatje slaan voor het keerpunt maar zoals de keer ervoor zat ik weer in een slechte groep wind tegen en zaten we dus weer samen in de groep. Kon gewoon recuperen in die groep wind tegen, zo traag reden ze. Heb in t begin nog wel een paar keer overgenomen maar dan nam mn verstand de bovenhand en heb mn krachten maar gespaard voor het laatste stuk. In de duinen ben ik weggereden van Kristien en dus finishte ik als 2de. Viel eigenlijk een beetje mee want dacht dat ik 5de was of zo. Maar toch... wanneer zal het nu eindelijk ns gewoon allemaal goed gaan in een strandrace?
Nomadesk deed het zeer goed in deze strandrace: Kris Henderieckx werd 7de, Kris Hertsens 9de (1ste master) en Wouter Cleppe 12de

team Nomadesk

En dan het grote nieuws: vanaf 2010 rijd ik bij team Nomadesk. Is een echt marathon team dus echt iets voor mij. Een kleine ploeg, met een goed entourage, top materiaal, een goede sfeer en enkele grote namen zoals Kris Henderieckx en Kris Hertsens. Dus vanaf januari zal je me tegenkomen op een Granville Fuse bike. http://www.teamnomadesk.com/ // http://www.granvillebikes.com/

In elk geval wil ik team Saeco wel bedanken voor de voorbije 2 jaren.

Enkele foto's van Jurgen Willocx:

update

T is hoog tijd dat ik nog eens in actie schiet en mn blog weer update. Er is ondertussen al weer zoveel gebeurd. Na het EK heb ik nog 2 marathons gereden in voorbereideing op het Belgisch Kampioenschap. De eerste was in Daun ( Duitsland). Hier had ik echter weer last van de spierscheur blessure in mn lies die sinds de week ervoor weer de kop op stak. De omstandigheden waren dus weer niet ideaal maar wel nog de hele tijd voor de 2de plaats aan het strijden geweest met Mieke Deroo. Uiteindelijk werd ik dus maar derde. Verder reed ik nog in Sankt-Wendel ( Duitsland) waar dan weer 2 profs aan de start stonden (Barbara Kaltenhauser en Katrin Schwing). Was goed mee weg in de start maar halfweg de eerste klim liet ik de 2 eerste dames rijden want had schrik dat ik mij zou opblazen. Heb een hele tijd gereden met deze 2 nog in mn vizier maar ze werkten goed samen en ik zat alleen. Voelde me eigenlijk wel goed maar aangezien Pat zelf ook meereed ( was een paar minuten voor mij vertrokken) zou ik dus aan de bevoorradingen moeten stoppen. Aan de 1ste drankpost was Pat juist voor me toegekomen zodat hij nog snel zijn volle drinkbus aan mij kon geven. Joehoe niet moeten stoppen. Het parcour lag er droog en snel bij en in de bochten in de afdalingen was het oppassen geblazen om geen schuiver te maken. Dit wetende lukte het me dan toch weer om onderuit te gaan. Stond al wel bijna stil dus weer volle bak op mn rechterbil neergekomen. Effe moeten van bekomen want de pijn trok tot helemaal in mn bovenbeen. Een tijdje later dacht ik Katrin Schwing weer voor me zien te rijden maar dat leek me vrij onwaarschijnlijk. Begon ik te ijlen van de pijn in mn bil? :-) Nee hoor. Een paar kilometer verder zag ik haar juist haar fiets neerlegen. Platte band. Zat ik dus toch dicht bij haar... En dan op 70km ( van de 110km), juist als Katrin terug bij me kwam, begeeft mn rechtse shifter het. Voila gedaan met schakelen. Lag achteraan juist op t kleinste tandje dus op dat verzet nog 40km rijden zou niet lukken. Kreeg m ook niet in het midden gelegd. Damn. Na een dikke 5 minuten prullen verder proberen rijden maar het eerste bergje moest ik op het steile stuk natuurlijk afstappen. Eenmaal boven zag ik in de verte dat Pat eraan kwam. Hij kreeg mn shifter ook niet terug aan de praat maar uiteindelijk wel mn ketting ergens in het midden kunnen leggen . Ok kon nu toch op 3 verzetten verder. Dacht eigenlijk de kortste weg terug te nemen maar dan mocht ik niet meer mee naar huis van mn ventje dus maar verder gereden en gestapt. De volgende bevoorrading dan op t gemak wat gegeten en gedronken en ineens komt de 4de dame daar toch wel niet voorbij zeker. Alle mijne "moral" weer naar boven want dat kan ik toch niet laten gebeuren he. Het ging daar wel juist redelijk fel naar beneden dus moest haar laten rijden want ik was aan t zot trappen op het grootste verzet dat ik had. ( geweldige souplessetraining :-) ) Maar ik bleef volhouden en op de klimmetje kwam ik altijd dichter tot ik er uiteindelijk terug bij was. Erover gegaan en ze bleef nog wat in mn wiel hangen. Sommige klimmen was het echt wel stoempen voor mij, andere momenten dacht ik dat mn benen er zonder mij vandoor zouden gaan zo snel moesten ze ronddraaien. Gelukkig was ze niet al te allert want dan had ze er zeker van kunnen profiteren om in de steilere afdalingen van me weg te rijden. Na een paar kilometer heeft ze moeten lossen en heb ik mn 3de plaats dus kunnen behouden. Werd wel bij de masters1 in de uitslag gezet en in die categorie won ik dus maar algemeen was ik 3de.


2 weken voor het BK ging ik nog een wegkoersje meepikken om nog wat extra snelheid op te doen. In de voorlaatste ronde ( en ik zat nochthans goed vooraan) hoor ik er achter mij een paar vallen en voor ik het weet lig ik ook tegen de grond. Heeft er nog iemand mn achterwiel geraakt en ben ik over kop gegaan. Ik wou rechtstaan maar dit lukte niet. Pijn aan mn schouder. En voile ik voel al een stuk bot naar boven steken: sleutelbeen gebroken!!! Volledig over mn toeren natuurlijk. Niet van de pijn maar wel door het feit dat ik waarschijnlijk het BK zal moeten missen. En zo beland ik dus in het UZ Gent. De verpleegster die me verzorgde werd juist door een ploeg van Vitaya gevolgd voor een nieuw programma. En voila "Jana" was geboren... zie volgend filmpje

2 dagen later ben ik dan in Geel geopereerd. Veel practischer voor mij dan Gent en ik vond dat de dokters daar vorige keer al zeer goed werk verricht hadden. En nu dus ook weer. Had zelfs nog een beetje de hoop om toch te kunnen starten op het BK maar uiteindelijk toch de, voor mij, zeer moeilijke beslissing genomen dat het onverantwoord zou zijn om dat te doen. Kon wel rijden maar zelfs nog niet echt aan mn stuur trekken dus... Volgend jaar beter zeker ;-(

5 weken later stond ik wel in de startbox van de strandmarathon Hoek v Holland-Den Helder. Nog niet helemaal pijnvrij maar "no pain, no gain" zeker?! En het werd nipt. Doordat ik de voorbije weken enkel wat duurtrainingen gedaan had maar niks echt intensief had kunnen trainen, voelde ik dat ik eigenlijk wel ietskes te kort kwam. Ik had een paar meter genomen op Gabriëlla Rovers maar het laatste loopstuk in het losse zand bergop ( laatste kilometer) was er te veel aan voor mij en ze kwam terug tot bij me. In de sprint probeerde ik wel maar ik zat gewoon dood en dus werd ik 2de. En nu de vaste vork toch in mn bike zit, zullen we ook maar starten in de Panne. Net zoals vorig jaar krijg ik weer een zware verkoudheid een paar dagen ervoor. Grr. Toch gestart maar last van slijmen in mn keel en dus moeilijkheden met ademen als ik wat dieper moest gaan. Normaal gezien had ik mn 2de plaats makkelijk kunnen behouden maar om de trent van 2009 verder te zetten, maak ik toch weer een schuiver op de asfalt ( strandrace rijden en vallen op asfalt!!!). Weer mn rechterbil gekneusd en mn arm ( gelukkig t sleutelbeentje nog heel) maar mn bikeske had toch ook wat schade. Verder gereden met een scheef stuur, een barend die omhoog stond, een slepend achterwiel en een voorwiel dat los stond ( maar dat laatste eigenlijk pas gezien aan de finish). Ik moet je niet zeggen zeker dat dat niet echt goed reed?! Dus weer maar 3de

Maar we geven niet op he!!! Volgende strandrace 27december in De Haan.