Mn eerste marathon na mn operatie was de Bank 1 Saar marathon in Duitsland. N kleinschalige marathon van 95km (2 rondes) met ong 2500 hoogtemeter om te overwinnen. Voor de start kreeg ik te horen dat het een vrij technische marathon zou zijn...aiai en die plaat is er maar net uit. Zou dit al wel lukken? De eerste 7 kilometer hing ik nog vlak achter Katrin Schwing ( op dat moment nog regerend Duitse kampioene marathon) maar daarna voelde ik toch dat het lichaam niet 100% mee wou werken vandaag. Aan één technische afdaling twijfelde ik en heb deze dan ook te voet gedaan. De operatie lag nog te vers in t geheugen en wou zeker nog niet te veel risico's nemen. Maar daar verlies je dan wel wat kostbare tijd natuurlijk. Uiteindelijk als 2de gefinished. Af en toe voelde ik de schouder een beetje maar het was niet te erg. Zelfs voor het eerst sinds 3.5 maanden zonder pijnstiller kunnen koersen. Wat een opluchting! Andere Belgen die deze marathon gereden hebben waren oa mn vriendje, Danny Cornelis (United Bikers), Peter Paelinck en co (Reevax), Patrick Wouters (2extreme VT4), Wouter Cleppe (winnaar Funklasse) ... Was echt een mooie marathon en veel bos, singletrails en technische stukjes. Zeker voor herhaling vatbaar.
Een week later stond de Grand Raid Godefroid op het programma. Wou eerst de130km rijden maar dan toch maar beslist om de 90km te rijden omdat het BK uiteindelijk ook maar een 90tal km zou zijn ( Had ik alles op voorhand geweten...!!! Grr). En het werd een dagje modderploeteren. K voelde me wel zeer goed en mn wedstrijd verliep dan ook zonder echte
problemen. Al vrij vroeg in de wedstrijd kreeg ik van mn begeleiders langs de kant te horen dat ik al 2minuten voorsprong had op op Hilde Boon. K beschouwde haar als mn dichtste concurrente maar zij heeft uiteindelijk de wedstrijd om één of andere reden niet kunnen uitrijden. Ik ben als 1ste vrouw over de meet gereden en als 13de algemeen. Dat had 12de kunnen zijn maar de finisch was nogal verwarrend waardoor er nog juist iemand mij voorbij stak. De 130km telde mee voor het Waalse Kampioenschap marathon. Wat dus wil zeggen dat onze Belgische Bond er weer tussen zat en die hebben dus niet zoveel kaas gegeten van marathons. De podiumceremonie bleef dan ook zo lang uit dat er uiteindelijk meer halve dan volledige podiums waren. De rest was het wachten beu en waren al naar huis vertrokken.
De volgende 2 zondagen reed ik weer een wegkoers. In Grembergen kon ik iets voorbij halfkoers aansluiting maken bij een vooropliggend groepje. We konden voorop blijven en ik eindigde als 7de. De week erna werd er in Muizen van in t begin al serieus hard gekoerst en op 1 iemand na raakte niemand echt weg. Mijn pogingen mislukten ook allemaal. In de voorlaatste ronde kon er nog eentje ontsnappen. In de spurt scheelde er iets met mn versnellingen en viel mn ketting van mn cassette waardoor ik niets meer kon doen dan gewoon over de meet bollen. Werd daar dan ook maar 31ste.
Over het BK is al genoeg gezegd dus daar ga ik geen woorden meer aan vuilmaken. Na dat voorval heeft het entourage (vooral Jos en Patrick) weer een paar dagen serieus moeten inpraten op me want de motivatie en goesting waren serieus zoek. Op aanraden van Jos me dan toch ingeschreven voor de Bart Brentjens Challenge op 12/10. K kwam daar volledig stressvrij aan de start want k wist totaal niet wat ik er nu moest van verwachten. Mn voorbereiding op deze wedstrijd was helemaal niet zoals het normaal zou moeten. Maar vooral Jos had er het volste vertrouwen in dat ik dit tot een goed einde zou brengen. En hij had toch weer gelijk zeker... :-) Van in t begin heb ik op kop gereden van de dames. Ik wou bewijzen dat de
aantijgingen die tegen me gemaakt werden op het BK absoluut niet waar zijn. K heb dan ook niet bij mannen aangepikt. En als er dan toch ns iemand voor me reed dan ging ik opzij zodat ik zeker niet in zn wiel zou rijden. De 2de en 3de vrouw hebben een groot stuk samen gereden in een groep met nog 3 mannen. Voor mij geen probleem he t is een marathon maar dit kon niet voor mij vandaag!!! Bovendien had ik nog schakelproblemen met mn voorste derailleur. Ik kreeg vooraan niet op mn klein verzet gezet waardoor het soms wel echt stoempen werd (of een enkele keer afstappen) op de steile klimmetjes. Had 3 minuten voorsprong en bleef aan een fatsoenlijk tempo rijden tot ik in de laatste 15km te horen kreeg dat de 2de dame een demarrage geplaatst had en dat ze tot op 1min25 gekomen was. Dan nog maar ns het gashendel opengedraaid. Als eerste over de meet gereden met terug ong 2.5min voorsprong. Voila het bewijs dat ik dat alleen ook wel kan.
Voor zondag was voorzien dat ik de strandrace in Oostende zou rijden als voorbereiding op de strandmarathon van 2/11 in Nederland maar dat valt nog even te bezien omdat mn verkoudheid nu precies echt begint door te komen ( Voelde het al een beetje tijdens de Brentjens). Dus vingers kruisen en vitamientjes nemen zeker.
