Augustus

Het marathon kampioenschap komt dichterbij dus tijd om de voorbereidingen te beginnen, wat dus wil zeggen minder marathons rijden zodat ik meer kan trainen. Met pijn in het hart neem ik dus maar aan 1 marathon deel, namelijk de Chouffe marathon. Maar qua zwaarte kan deze absoluut wel tellen dit jaar want de omstandigheden zijn hels. Regen, modder en wind zorgen voor een ware slijtageslag. Door maaglast vlotte het het eerste uur  niet al te best. Eens dit beter was en ik terug wat tempo kon maken, kreeg ik problemen met mn ketting die achteraan altijd tussen mn cassette en wiel viel. Wel 8 keer ben ik moeten stoppen en zelfs met de derailleur wat bijregelen lukte het niet ( achteraf bleek dat derailleur wat scheef stond doordat ik ergens een boomstronk geraakt heb). Door al dit oponthoud was Ine Gantois me voorbijgereden en reed ik dus in 2de positie. Ik had geen idee hoeveel tijd ik juist verloren had maar het was redelijk veel. Iets na half koers kreeg ik Ine terug in het zicht. Ik ging haar voorbij en ze pikte niet aan. Ondertussen had ik ook bijna geen remblokken meer en zag ik bijna niks door de combinatie lenzen en modder :-(. Dus zeer voorzichtig in de afdalingen en maar proberen op de andere stukken tempo te maken. Niet echt fijn rijden maar het loonde want ik kwam als 1ste dame over de meet.

De week erna stond ik  nog eens aan de start van een wegkoers. Dit was alweer een hele tijd geleden dus ik stond hier met veel vraagtekens en zware benen van de voorbije trainingen aan de start. Tot mn eigen verbazing kon ik zonder problemen volgen en dan begon het weer te kriebelen....trainen moet ik doen dus mee koersen ;-) Heb me echt kapot gereden maar was niet mee met de juiste ontsnapping. Ik voelde wel dat ik nog ietskes te kort kwam en na elke inspanning moest ik toch effe bekomen voor ik weer iets kon proberen. Voor de sprint pas ik maar toch was dit een zeer goede training. Met een vrij tevreden gevoel keer ik terug naar huis :-)

Nu wordt het erger....een XC wedstrijd in Langdorp op het programma :-/
Elke keer ik een xc moet rijden heb ik het gevoel zoals Julia Roberts in de film "runaway Bride". Omdat het een goede training voor me is, wil ik er wel starten maar eenmaal ter plaatste verandert dat gevoel snel. En in koers moet ik echt vechten tegen mezelf om door te gaan en niet te stoppen. Vreemd he?! Maar deze keer was het gelukkig anders. Misschien ook wel omdat het in Langdorp was dus dicht bij huis op een mooi parcour? Met de fiets nogal laat naar daar gereden (stress vermijden ;-) ), inschrijven nog snel een rondje doen en starten... Kristien en Joyce schoten weg, ik volgde in het wiel van Petra. Nog voor het einde van de aanlooplus hadden we Kristien al te pakken. Een ronde later, net voor het steile klimmetje op en holle weg stak Petra een junior voorbij die ik niet meer kon passeren. Hij reed te traag naar boven en Petra had een gaatje. ze moet dit gezien hebben en reed volle bak door. Doeme maar niet erg want is uiteindelijk toch maar een training voor me. Stiekem hoopte ik wel dat ze zich misschien een beetje zou opblazen door van me weg te rijden. 2 ronden voor het einde kreeg ik haar terug in het zicht en kon haar voorbij rijden op het einde van de lange klim aan de bevoorrrading. Ik kon deze poitie behouden en ik denk dat ik de laatste ronde constant aan t lachen was...wat gebeurt er nu? Ik rij een XC uit en ik wordt gewoonweg 2de! Ik ben suercontent en heb het gevoel dat ik mezelf overtroffen heb. En jawel als toemaatje kreeg ik nog de trui van Vlaams-Brabantse kampioene overhandigd