Over mij

Mijn foto
Ik ben sinds 2002 aan t biken, toen voornamelijk MTB tochten. Maar al snel wou ik meer en meer. In 2004 ben ik mij dan beginnen toeleggen op MTB marathons, zowel in binnen- als buitenland met als resultaat toch wel wat mooie prestaties en een Belgische titel als kers op de taart. Ondertussen heb ik het singlespeeden ontdekt en ook dat virus heeft me te pakken ;-)

zondag 1 februari 2009

Brute pech

Na de verkenning van het parcour van de strandrace te Blankenberge op 17januari en nog een extra zandtraining daarna, zag ik de volgende manche van het MTB kustcriterium volledig zitten. Echter woensdagavond begon ik wat last te krijgen van slijmen en lichte keelpijn. T kan toch weer niet waar zijn zeker. Nu er na 6 weken weer een wedstrijd op t programma staat, ga ik weer ziek worden. Maar door goed te rusten en wat extra vitamientjes C viel de de schade blijkbaar nog mee want de beentjes voelden goed vandaag. Enkel nog een beetje last van wat hardnekkig slijm in mn keel ( sorry ik weet dat t niet echt proper is :-) ). Na de loopstart kwam ik, een beetje tegen mn goesting want zware tegenwind, al snel op kop. Dat bleef zo tot de mannen bij ons kwamen. En dan is het weer chaos he. Toen we bijna aan het keerpunt in Zeebrugge kwamen, splitste het peleton zich in 2. Tijdens de verkenning had ik de linkse kant genomen, wat toen de juiste beslissing was, maar nu ging ik mee rechts met een groep aangevoerd door Belgisch Kampioen Nicolas Vermeulen. Het strand was daar echter niet al te best en er werd wat geklungeld in het peletonnnetje. Voor mij viel er iemand en hij nam me natuurlijk mee. Ik geraakte niet onmiddelijk uit mn klikpedaal en verloor daar dan ook ontzettend veel plaatsen. Ik had dan ook totaal geen idee meer waar de andere vrouwen zaten. In de volgende ronde zag ik ineens dat Lieve Durnez niet ver achter me zat. Aan de trappen gekomen nam zij de alternatieve route (naar boven lopen door de duinen), ik nam de trappen. Voila daar blijkt dus dat de alternatieve route sneller was. In het wiel van haar ploeggenoot reed ze nu een tiental meter voor me in de duinen. Tegen dat we uit de duinen waren, was ik weer bij haar. Aangezien zij niet alleen rijdt, ging ik het dan maar tactisch aanpakken. Gewoon mee in haar wiel en zien waar ik eventueel van haar zou kunnen wegrijden. De voorbije strandraces had ik de indruk dat zij beter door het losse zand reed bij het oprijden van het strand maar dit keer reed ze daar niet van me weg ( de trainingen daarop hebben hun effect dus niet gemist). Daarna bolde ik gewoon op t gemak mee in haar groep. Het loodzware stuk strand in Zeebrugge lag me blijkbaar super goed want ik kon daar telkens blijven rijden ( allé stoempen!) terwijl er vele anderen ( waaronder mn concurrente) van de fiets moesten. Daar nam ik dan ook een redelijk voorsprong. Het gevolg was wel dat ik bij het andere keerpunt alleen in de volle wind kwam te zitten. Onbegonnen werk! Toen ik de groep met Lieve zag naderen, heb ik me dan ook laten inlopen want ik wist toch dat ik in Zeebrugge weer het verschil kon maken en vandaar was het wind mee tot aan de meet. Maar een stukje voor dat punt merk ik dat er precies iets niet juist is met mn pedaal en pats... mn linkerpedaal hangt daar ineens aan mn schoen te bengelen!!! Game over!!! Had nog 2 redders die me probeerden te helpen maar de pedaal werkte niet mee. Ben dan door iemand van de organisatie terug naar de start gebracht. Had vandaag echt "met 2 vingers in mn neus" kunnen winnen. Lieve kwam me achteraf zelfs zeggen dat het vandaag anders echt wel voor mij geweest was. Tijdens de huldigingsceremonie werd ik nog wel even als winnares afgeroepen maar dat klopte dus niet. Doeme was weer een pechweekend. Had me gisteren ook al een mn onderbuik verbrandt door een tas kokend water omver te duwen. Een ongeluk komt nooit alleen zeker? :-(